ترفند عجیب سینمایی پیتر جکسون در فیلم ارباب حلقه ها

کارگردان فیلم محبوب ارباب حلقه ها یعنی پیتر جکسون با استفاده از یک خطای ذهنی توانست صحنه‌های مربوط به هابیت ها را به صورت بسیار باورپذیری فیلمبرداری کند. در ادامه با ما همراه شوید تا با نحوه انجام این کار آشنا شوید.

پیتر جکسون با خطای ذهنی توانست هابیت ها را در ارباب حلقه ها کوچک نشان دهد

اتاق ایمز (Ames) یک نمونه از خطای ذهن است. این اتاق طوری ساخته شده است که مخاطب اگر از روزنه‌ای به آن نگاه کند، فردی را در یک گوشه از اتاق در مقایسه با فردی در گوشهٔ دیگر اتاق بسیار کوچک‌تر می‌بیند و این دقیقا همان تکنیکی است که در فیلم‌هایی هم‌چون ارباب حلقه ها از آن استفاده شده است.

درسه گانه ارباب حلقه ها فرودو، هابیتی از دوران سوم و مشهورترین شخص در میان هابیت‌ها، وقتی کنار گندالف جادوگر قرار می‌گیرد، موجودی فوق کوچک به نظر می‌رسد. در واقع هابیت‌ها موجوداتی کوچک هستند که نصف قد انسان را دارند. اما در واقعیت، جفت بازیگرانی که این نقش‌ها را ایفا کرده‌اند، تفاوت قدشان تنها حدود 12.5 سانتی‌متر است. کارگردان این مجموعه فیلم، پیتر جکسون، چگونه چنین حقه بزرگی را اجرا کرده است؟

هابیت‌هایی که به اندازه عروسک دیده می‌شوند، گردشگرانی که برج ایفل را برای اینستاگرم به اندازه دانه نمک کوچک می‌کنند، و مسافرانی که بر یک تجمع عظیم از آب ایستاده‌اند، همه و همه با استفاده از تکنیکی به نام «پرسپکتیو تحمیلی» ممکن شده است، روشی که با استفاده از تغییر در فاصله و نقطه دید، درک ذهن از اندازه را مخدوش می‌کند و موجب خطای آن می‎‌شود.

با نگاهی به اتاق ایمز، همانطور که در تصویر زیر نشان داده شده است، می‌بینیم که این فضا به ظاهر طبیعی و واقعی است و به هر کسی که در گستره آن راه برود، اجازه می‌دهد که به طور چشمگیری اندازه‌اش کوچک شود.

کلید این اتفاق، شکل اتاق است. این اتاق به جای اینکه یک مستطیل کامل با زاویه 90 درجه و کف تخت باشد، طوری ساخته شده که مخاطب را در تله بیندازد. همانطور که شخص به سمت عقب و پایین در امتداد دیوار دور حرکت می‌کند، به نظر می‌رسد که کوچکتر می‌شود، حداقل اگر از روزنه‌ای در قسمت مشخص به اتاق نگاه کنید، اینگونه به نظر می‌رسد. اندرو گلنرستر (Andrew Glennerster)، یک دانشمند اعصاب بصری در دانشگاه ریدینگ انگلستان در این باره می‌گوید، طراحان از این موضوع اطمینان می‌یابند که نور در همان زاویه‌ای به چشم شما می‌رسد که در یک اتاق عادی مستطیلی قدیمی به چشم شما می‌رسید.
او می‌گوید هنگامی که شما کسی را در حال عبور از این اتاق می‌بینید، در واقع با دو استاندارد متضاد روبرو می‌شوید. این استاندارها به شما می‌گویند که اتاق‌ها همیشه دارای گوشه‌های 90 درجه هستند و مردم هنگام  عبور از یک اتاق‌ تغییر اندازه نمی‌دهند. نکته جالب این اتفاق، این است که به دلایلی، مغز ما تصمیم می‌گیرد که استانداردهای اندازه انسانی را بر گوشه‌ای از اتاق با زاویه درست منطبق کند. این موضوع باعث می‌شود که ترفندهای ذهنی مانند این، بسیار قوی‌تر از ترفندهای دیجیتالی باور پذیر و اثرگذار باشد.