تفاوت دوربین های DSLR ، بدون آینه ، کامپکت و سایر رده ها

تفاوت دوربین DSLR با SLR یا مدل های بدون آینه در چیست و این موضوع چه اهمیتی در عکاسی دارد؟ با رده‌بندی کامل و جامع دوربین‌های دیجیتال، همراه پلازا‌ مگ باشید.

دوربین‌های دیجیتال، کاربردی فراتر از ثبت خاطرات خانوادگی و ماندگار کردن لحظات تاریخی دارند و برای مقاصد مختلف، از کار نظارت امنیتی گرفته تا سنجش دقیق، آماده‌اند تا مو را از ماست بیرون بکشند. با این حال، مدل‌هایی که ما کاربران عادی برای عکاسی روزمره انتخاب می‌کنیم، در 7 رده اصلی قرار می‌گیرند. در این بخش از رده کامپکت شروع می‌کنیم و با رسیدن به مدل‌های مدیوم فرمت، به بررسی ویژگی‌ها و تفاوت دوربین های مختلف می‌پردازیم. برای آشنایی با بهترین دوربین‌های عکاسی حرفه‌ای، نیمه‌ حرفه‌ای و خانگی می‌توانید به این مطلب مراجعه کنید.

آنچه در این مقاله می‌خوانید:

• تفاوت دوربین های DSLR با SLR ،Mirrorless و کامپکت
  • دوربین کامپکت
  • دوربین DSLR
  • دوربین بدون آینه یا Mirrorless
  • دوربین اکشن
  • دوربین 360 درجه
  • پهپادها
  • دوربین مدیوم فرمت
• سخن نهایی

تفاوت دوربین های DSLR با SLR ،Mirrorless و کامپکت

تا حالا به این فکر کرده‌اید که تفاوت دوربین DSLR با مدل‌های بدون آینه چیست و چه چیزی باعث می‌شود برخی افراد به جای عکاسی با موبایل که در یکی دو سال اخیر پیشرفت‌های بسیار چشمگیری داشته است، به سراغ عکاسی با دوربین دیجیتال بروند؟ در این بخش به طبقه بندی دوربین‌های دیجیتال می‌پردازیم تا بتوانید تفاوت دوربین کامپکت، بدون آینه، DSLR، اکشن، 360 درجه، پهپاد و مدیوم فرمت را تشخیص دهید و هنگام انتخاب و خرید، مدلی را برگزینید که بیشترین کارایی را برای شما داشته باشد.

دوربین کامپکت: خورشید دم غروب

• مزایا: ابعاد کم، استفاده آسان، زوم اپتیکال
• معایب: محدودیت در کیفیت تصویر

دوربین‌های کامپکت ممکن است باریک و جیبی باشند و یا به دلیل داشتن زوم بالا، به یک دوربین حرفه‌ای شباهت پیدا کنند. اما همگی در یک خصلت مشترک هستند؛ امکان تعویض لنز آن‌ها توسط شما وجود ندارد و همین امر تفاوت دوربین های کامپکت را با انواع دیگر رقم می‌زند.

امروزه عصر طلایی دوربین کامپکت به سر رسیده و به لطف مجهز شدن گوشی‌های موبایل به قابلیت عکاسی با کیفیت بالا، تقریبا چیزی از آن‌ها باقی نمانده است. این دوربین‌ها را می توان به 5 گروه کامپکت‌های ساده، کامپکت‌های مقاوم، سوپرزوم‌های جیبی، سوپرزوم‌های بزرگ و دوربین‌های کامپکت حرفه‌ای طبقه بندی کرد.

تنها تفاوت دوربین کامپکت ساده با گوشی هوشمند در داشتن لنز زوم است و با پیشرفت قابلیت زوم در گوشی‌های هوشمند، دوربین‌های کامپکت ساده احتمالا تا یکی دو سال آینده منقرض خواهند شد. دوربین‌های کامپکت مقاوم نیز برای تصویربرداری در شرایط سخت ساخته شده‌اند و هنگام عکاسی با آن‌ها، از بابت نفوذ آب، گرد و خاک، یخ زدگی، ضربه و فشار نگران نخواهید بود. اما سوپرزوم‌های جیبی هنوز پرطرفدارند و با داشتن زوم 30 یا 40 برابر در بدنه‌ای که با کمی فشار در جیب جا می‌شود، به شما امکان کادرگیری از سوژه‌های دوردست را می‌دهند.

سوپرزوم‌های بزرگ، لنزی عظیم‌الجثه دارند که امکان زوم بیشتر را برای شما فراهم می‌کند و مثال بارز این رده، دوربین‌های CoolPix P900 و CoolPix P1000 نیکون است که برای عکاسی از ماه، به انتخاب اول بسیاری از عکاسان تبدیل شده است. تفاوت دوربین های سوپرزوم بزرگ و جیبی در مقدار کنترل‌های ارائه شده نیز هست و بدنه بزرگ‌تر نوع اول، تنظیمات بیشتری در اختیار کاربر قرار می‌دهد. در نهایت به کامپکت‌های حرفه‌ای می‌رسیم که داغ‌ترین بازار را در دنیای دوربین‌های کامپکت به خود اختصاص داده و شامل مدل‌هایی می‌شود که به سنسور بزرگ، لنزهای با کیفیت و تنظیمات گسترده روی بدنه مجهز شده‌اند.

از مشهورترین مدل‌های کامپکت حرفه‌ای می‌توان به سری RX از مدل‌های CyberShot سونی و سری PowerShot G کانن اشاره کرد که از سنسورهای یک اینچی یا بزرگ‌تر بهره می‌برند و کیفیت تصویرشان به نحو محسوسی بالاتر از کامپکت‌های دیگر است. اگر می‌خواهید به سراغ عکاسی شهری و مناظر بروید و یا به دنبال دوربینی مناسب برای ضبط بلاگ ویدئویی می‌گردید، رده کامپکت‌های حرفه‌ای به دلیل داشتن تنظیمات گسترده و تصویربرداری ایده‌آل در فضاهای بسته، ارزان‌قیمت‌ترین انتخاب شما به حساب می‌آیند.

دوربین DSLR: در دستان حرفه ای ها

• مزایا: کیفیت و سرعت ممتاز، لنزهای بی‌شمار
• معایب: وزن و حجم زیاد، قیمت بالا

کلمه DSLR مخفف Digital Single Lens Reflex است و بنابراین دوربین لنز‌دار قدیمی شما که به جای سنسور، از فیلم استفاده می‌کند، در رده SLR ها قرار می‌گیرد. تنها تفاوت دوربین های DSLR و SLR، کلمه دیجیتال است که بر داشتن سنسور به جای رول فیلم در مدل‌های DSLR تاکید می‌کند. در دوربین‌های DSLR، نور وارد شده به لنز از یک مجموعه آینه یا منشور عبور می‌کند و به چشمی می‌رسد و به همین دلیل، هنگام عکاسی باید از چشمی دوربین DSLR استفاده کنید.

بخش کوچکی از نور عبوری، به حسگر وضوح یابی یا فوکوس دوربین می‌تابد و همین قطعه است که هنگام ثبت عکس، به شما کمک می‌کند سوژه را از پس زمینه جدا کنید. پس از رضایت شما از کادر و فشردن دکمه عکاسی، آینه دوربین بالا می‌پرد، سنسور را در معرض نور وارد شده به لنز قرار می‌دهد و شما صدای کلیک مکانیکی واضحی از دوربین می‌شنوید.

در برخی ژانرهای عکاسی همانند تصویربرداری حیات وحش یا ورزشی، سرعت و دقت وضوح یابی یا فوکوس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. دوربین‌های DSLR برای این کار از سنسورهای مجزایی استفاده می‌کنند که با تشخیص هم فاز بودن یا نبودن پرتوهای نور ورودی، عناصر لنز را در جهت رسیدن به بالاترین وضوح، حرکت می‌دهند.

در یک دوربین DSLR می‌توان نقاط حساس به وضوح را به دلخواه در سرتاسر کادر جابجا کرد و یا آن‌ها را در گروه‌های چند عددی قرار داد. این سیستم وضوح یابی که به تشخیص فاز یا PDAF موسوم است، در ابتدا برگ برنده اختصاصی دوربین‌های DSLR بود. اما در نهایت به مدل‌های بدون آینه یا Mirrorless هم رسید و هم اکنون در برخی گوشی‌های هوشمند نیز به کار می‌رود.

دوربین‌های DSLR از سال 2009 به قابلیت نمایش زنده مجهز شده‌اند و بدین ترتیب، چشمی تنها راه کادرگیری با آن‌ها به حساب نمی‌آید. در حالت نمایش زنده یا Live View، آینه دوربین بالا می‌رود و سنسور آن تصویر دنیای بیرون را روی نمایشگر به نمایش در می‌آورد. این قابلیت در نهایت به اضافه شدن قابلیت فیلمبرداری منجر شد و هم اکنون بسیاری از استودیوهای فیلم سازی در ایران و خارج از ایران، از دوربین‌های DSLR برای تصویربرداری استفاده می‌کنند.

نسل‌های اولیه DSLR های مجهز به فیلمبرداری، توانایی وضوح یابی با تشخیص فاز را در حین نمایش زنده تصاویر نداشتند. اما این قابلیت هم اکنون در DSLR های زیادی به چشم می‌خورد و به شما امکان می‌دهد هنگام فیلمبرداری، تمرکز تصویر را با سرعت زیادی بین اجزای کادر تغییر دهید.

پس از آشنا شدن با ساز و کار یک دوربین DSLR، اولین پرسشی که ذهن ما را درگیر می‌کند این است که چرا این دوربین‌ها این قدر بزرگ و سنگین هستند؟ در دنیای دوربین‌هایی که قابلیت تعویض لنز دارند، متغیری به نام Flange back Distance داریم که به فاصله بین سنسور تا اولین عدسی لنز اطلاق می‌شود. این پارامتر، مهم‌ترین تفاوت دوربین DSLR با Mirrorless ها یا دوربین‌های بدون آینه به حساب می‌آید و کم و زیاد شدن آن روی اندازه نهایی دوربین و لنز تاثیر چشمگیری می‌گذارد. بدین ترتیب یک DSLR با لنز 70-200، بسیار سنگین‌تر و بزرگ‌تر از یک دوربین بدون آینه با سنسور و لنزی مشابه خواهد بود.

دوربین بدون آینه یا Mirrorless: آنچه خوبان همه دارند

• مزایا: تعادل مطلوب بین اندازه و کیفیت تصویر
• معایب: محدودیت فعلی در تعداد و تنوع لنز

اگر کیفیت یک دوربین DSLR را همراه بدنه‌ای کوچک می‌خواهید، باید مدل دلخواه خود را از رده دوربین‌های بدون آینه یا Mirrorless انتخاب کنید. این دوربین‌ها فاقد آینه و منشور هستند که همراه فاصله کم سنسور و لنز، دست طراحانشان را در کوچک کردن بدنه دوربین و لنز باز گذاشته و با سرعت بسیار زیادی در حال پیشرفت و جذب طرفدار هستند.

این استاندارد، نخستین بار با همکاری الیمپوس (Olympus) و پاناسونیک و با نام سیستم Micro Four Thirds پایه‌ریزی شد اما کم‌کم سایر سازندگان دوربین نیز به سراغ آن آمدند. هم اکنون حتی سیگما نیز که در تطابق با تغییرات دنیای تصویربرداری دیجیتال انعطاف کمی دارد، با ساخت دوربین Sigma fp در این وادی نوآوری نشان داده است.

دوربین‌های بدون آینه در ابتدا از سیستم تشخیص کنتراست برای وضوح یابی استفاده می‌کردند که همان چیزی است که در گوشی‌های ارزان‌قیمت و دوربین‌های کامپکت مشاهده می‌شود. فشردن دکمه شاتر تا نیمه موجب می‌شود که دوربین با حرکت عدسی‌های لنزش، سراسر گستره قابل دسترس خود را برای یافتن وضوح جستجو کند و سرعت کم فوکوس در آن دوران، بسیاری از عکاسان را به DSLR هایشان وفادار نگه می‌داشت. اما هم اکنون بیشتر دوربین های Mirrorless به سیستم تشخیص فاز مجهزند و با سرعتی نزدیک یک DSLR روی اجزای مختلف کادر متمرکز می‌شوند.

پس از برطرف شدن این ایراد، پذیرش دوربین‌های بدون آینه سرعتی سرسام‌آور یافت و بسیاری از عکاسان و مستندسازان، DSLR خود را فروختند و یک دوربین Mirrorless خریدند. امروزه دوربین‌های بدون آینه فول فریم (Full Frame) نیز ساخته می‌شود که کیفیت مرگبار یک سنسور 35 میلی‌متری را در بدنه‌ای کوچک و جمع و جور ارائه می‌دهد. شما می‌توانید از این دوربین‌ها برای فیلمسازی آماتور یا حتی حرفه‌ای نیز استفاده کنید و کافیست آن را همراه با یک میکروفون و پایه به کار ببرید.

دوربین‌های بدون آینه از نظر تنوع لنز چندان انعطافی ندارند که احتمالا به خاطر سابقه کم حضور آن‌ها در بازار است. اما سازندگان هر سال لنزهای جدیدی برایشان معرفی می‌کنند و برخی از آن‌ها را می‌توان همراه یک رابط، با لنزهای مخصوص DSLR نیز به کار برد. هنگام کادرگیری با دوربین‌های بدون آینه، همیشه به نمایشگر یا چشمی دیجیتال دوربین وابسته هستید که در مقایسه با چشمی اپتیکال دوربین‌های DSLR فشار زیادی روی باتری وارد می‌کند. این تفاوت دوربین های Mirrorless و DSLR موجب شده تا خرید باتری یدکی یا پاوربانک برای طرفداران دوربین‌های بدون آینه به امری اجتناب‌ناپذیر تبدیل شود.

دوربین اکشن یا Action Cam: تا دندان مسلح

• مزایا: زاویه دید جالب، انعطاف در وصل شدن به سایر لوازم
• معایب: تنظیمات تصویری محدود

بیشتر ما با شنیدن نام دوربین اکشن یا Action Cam ناخودآگاه به یاد برند گوپرو (GoPro) می‌افتیم، تفاوت دوربین اکشن با کامپکت‌های دیگر، لنز فوق واید و فقدان اتوفوکوس است و با وصل کردن آن به دوچرخه، ماشین، موتورسیکلت، طناب کوهنوردی و حتی حیوانات خانگی، می‌توانیم جهان پیرامونمان را از زاویه دیدی غیر معمول ثبت کنیم. یک دوربین Action Cam، ابزار جدانشدنی کار مستندسازان ورزشی و حیات وحش است و استفاده از کلیپ‌های خروجی آن هنگام تدوین، روح تازه‌ای در مستندهای شما می‌دمد.

روی بدنه یک دوربین اکشن معمولا فقط دکمه‌هایی برای حرکت در میان منوها و ضبط فیلم نصب می‌شود و کاربر، تمام قابلیت‌های آن را با گوشی خود تنظیم می‌کند. نسل‌های اولیه این دوربین‌ها حتی نمایشگر هم نداشتند و کاربر مجبور بود هنگام تنظیم دستگاه، گوشی خود را از جیب در آورد. خوشبختانه انواع جدید‌تر دوربین‌های موسوم به Action Cam، نمایشگر داخلی دارند که هم در هنگام تنظیم دستگاه کارایی دارد و هم موقع کادرگیری در زمان بستن دستگاه به سایر لوازم.

برای آنکه دوربین اکشن صحنه‌هایی که فقط یک بار رخ می‌دهند را با موفقیت کامل ضبط کند، به لنز فوق واید مجهز است و زاویه دید 170 درجه آن به شما امکان می‌دهد وضعیت خطرناک خود هنگام معلق بودن در فضای کوهستان یا پاشش آب هنگام قایقرانی در آب‌های خروشان را بدون کم و کاست به مخاطب نشان دهید. البته باید بدانید که بدنه بیشتر دوربین‌های اکشن به طور کامل به نفوذ آب و گرد و خاک مقاومت ندارد و باید آن را در پوشش مخصوصی قرار داد تا هنگام تصویربرداری، آسیب نبیند.

سازندگان دوربین‌های اکشن، لیست بلند و بالایی از لوازم جانبی نیز همراه ساخته‌های خود عرضه می‌کنند که وصل کردن دستگاه را به خودرو، دوچرخه، موتور سیکلت، پهپاد، کلاه ایمنی، طناب صخره نوردی و بسیاری وسایل دیگر امکانپذیر می‌کند و بدین ترتیب زاویه‌ای نیست که نتوان با یک دوربین اکشن از آن تصویر گرفت.

دوربین های 360 درجه: چشمانی در پشت سر

• مزایا: مناسب طرفداران واقعیت مجازی (VR)
• معایب: کاربرد محدود، فقدان نمایشگر

دوربین 360 درجه جزو آن دسته فناوری‌های فانتزی به حساب می‌آید که می‌توان همین امروز آن را خرید و طعم شگفت‌انگیز فردا را مزمزه کرد. این دوربین‌ها از دو سنسور تشکیل شده‌اند که همراه دو لنز 180 درجه، پشت به پشت هم در یک بدنه قرار می‌گیرند و تصویری بدون درز از محیط پیرامون خود ثبت می‌کنند. خروجی این دوربین مشابه همان پانورامای 360 درجه‌ای است که با گوشیتان می‌گیرید؛ اما به جای یک یا دو دقیقه صرف زمان و خطر عدم انطباق اجزای تشکیل دهنده کادر، دوربین 360 درجه این تصویر را طی یکی دو ثانیه و بدون هیچ خطایی ثبت می‌کند.

دوربین‌های 360 درجه نیز همانند برخی Action Cam ها فاقد نمایشگر هستند و به طور کامل با گوشی یا تبلت شما کنترل می‌شوند. در انواعی که به طور مستقیم به کانکتور گوشی متصل می‌شوند، اثری از حافظه داخلی یا شیار کارت حافظه مشاهده نمی‌شود و دوربین، تصاویر خود را به حافظه گوشی شما منتقل می‌کند اما در برخی مدل‌ها نیز حافظه داخلی در دسترس قرار دارد و پس از ثبت تصویر می‌توان آن‌ها را با کابل و تحت شبکه Wifi به گوشی یا لپتاپ منتقل کرد. تفاوت دوربین 360 با مدل‌های اکشن در مدل Key Mission 360 نیکون کمرنگ می‌شود که هم توانایی تصویربرداری 360 درجه را دارد و هم در برابر ضربه و نفوذ آب مقاومت است.

فراموش نکنید که دوربین‌های 360 درجه توانایی ثبت تصاویر معمولی را ندارند و پدیده تحدب تصویر در آن‌ها اجتناب ناپذیر است. اما زاویه دید شگفت‌انگیزی که در این دوربین‌ها ارائه می‌شود، بسیاری از مستندسازان و جهانگردان را در فیلم‌سازی یا ثبت و به اشتراک‌گذاری تجربیاتشان به شکلی جذاب و پویا، یاری می‌دهد. بسیاری از شبکه‌های اجتماعی به کاربر امکان گشت و گذار درون منظره یک عکس 360 درجه را می‌دهند و احتمالا طی یکی دو سال آینده با فراگیر شدن فناوری واقعیت مجازی، این رده از دوربین‌ها پرطرفدارتر از قبل خواهند شد.

پهپادها: تصویربرداری بر فراز آسمان

• مزایا: آزادی عمل در تصویربرداری از بالای سر
• معایب: انعطاف کم در تنظیمات تصویر

این روزها اگر موزیک ویدئو، مستند یا سریالی فاقد نمای ضبط شده با پهپاد باشد، پویا و امروزی به حساب نمی‌آید. فیلمبرداری با Drone یا کوادکوپتر حتی جزو خدمات استودیوهای عکاسی و فیلمبرداری عمومی نیز هست و به دلیل زاویه تصویربرداری عجیب، ارزش کرایه کردن را دارد. پهپادها در تئوری دستگاه‌های سودمندی هستند و می‌توان از آن‌ها برای رساندن کمک یا یافتن افراد گم‌شده نیز استفاده کرد اما کاربردهای مشکوک آن‌ها موجب شده تا در فیلم‌های تخیلی به ادوات پایشی تهدید‌آمیزی تبدیل شوند و هم اکنون نظارت شدیدی روی طراحی، تولید انبوه و به کار گیری آن‌ها وجود دارد.

پهپادهای امروزی به سیستم تعلیق پیشرفته‌ای مجهز شده‌اند که هنگام وزش باد، تصویر را به خوبی ثابت نگه می‌دارد اما بیشتر تصویربرداران ترجیح می‌دهند پهپاد گرانقیمتشان را در هوای صاف به پرواز در آورند. کنترل کوادکوپتر با کمک یک ریموت بزرگ انجام می‌شود که می‌توان گوشی یا تبلت را در مرکز آن قرار داد و زاویه دید دستگاه را از طریق آن مشاهده کرد. بیشتر سازندگان پهپاد یا کوادکوپتر، امکانات ویژه‌ای برای پایش و یافتن دستگاه روی آن‌ها ارائه می‌دهند که از روشن کردن مکان‌یاب هنگام سقوط شروع و به پرواز چرخشی در بالای محل از دست دادن سیگنال ختم می‌شود.

با اینکه پهپادها از ارتفاعی بیشتر از تمام انواع دوربین‌های دیجیتال تصویربرداری می‌کنند، اما به دلیل کاربرد سنسور کوچک، اغلب کیفیت تصویری پایین‌تر از دوربین‌های کامپکت حرفه‌ای دارند. بنابراین اگر بحث کیفیت تصویر برایتان از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است، هنگام خرید به اندازه سنسور دستگاه نگاهی ویژه داشته باشید. برخی پهپادها به خودی خود توانایی تصویربرداری ندارند و باید یک دوربین اکشن را روی آن‌‌ها سوار کرد. در این حال با کمک مدل‌های جدید گوپرو می‌توان به کیفیت‌هایی نظیر 4K/60p نیز دست یافت و مشکل کیفیت تصویر را هم حل کرد. کنترل پهپاد‌ها از طریق ریموت مخصوصی انجام می‌شود که در بیشتر موارد به گوشی یا تبلت شما وابسته است و پس از وصل شدن دوربین پهپاد و گوشی به یک شبکه بی‌سیم، می‌توان نمای زنده تصویر در حال ضبط را از نمایشگر گوشی یا ریموت مشاهده کرد.

دوربین مدیوم فرمت (Medium Format): نهایت قدرت تفکیک

• مزایا: بالاترین سطح کیفیت تصویر
• قیمت: قیمت گزاف دوربین و تجهیزات آن

هر کسی که چند صباحی در عرصه لوازم تصویربرداری مطالعه داشته باشد، می‌داند که تفاوت دوربین های مبتدی و حرفه ای در کیفیت، به خاطر ابعاد سنسور آن‌ها است. هر سنسور در سطح خود تعدادی گیرنده نوری دارد که با برخورد نور به سطح آن‌ها، سیگنال‌های الکتریکی تولید می‌کنند. هر قدر سهم بیشتری از سطح سنسور در اختیار گیرنده های نوری باشد، سیگنال قوی‌تری تولید می‌شود و نویز کمتری همراه آن خواهد بود. ضعیف بودن سیگنال خروجی این گیرنده‌های نوری به شکل نویز و برفکی شدن تصویر ظاهر می‌شود و دقیقا به همین دلیل است که تصاویر خروجی از یک دوربین DSLR یا Mirrorless نویز بسیار کمتری نسبت به یک دوربین کامپکت دارد. با توجیهی مشابه در می‌یابیم که گوشی 48 مگاپیکسلی ما که در اصل خروجی 12 مگاپیکسلی دارد، تصویری به مراتب کم کیفیت‌تر از یک دوربین DSLR با سنسور 12 مگاپیکسلی تولید می‌کند و سطح سنسور آن به تقریب 13 برابر کمتر از سطح سنسور دوربین DSLR است.

قطر سنسور یک گوشی هوشمند میان‌رده در بهترین حالت به اندازه یک دوربین کامپکت معمولی است و یک گوشی مخصوص تصویربرداری حرفه ای همانند Mate 30 Pro هواوی سنسوری با قطر 1/1.7 اینچ دارد. سنسور به کار رفته در دوربین‌های کامپکت حرفه‌ای قطری برابر یک اینچ دارد و در سطح بعد، شاهد سنسور 4/3 اینچی مدل‌های بدون آینه الیمپوس و پاناسونیک موسوم به Micro Four Thirds هستیم. دوربین‌های بدون آینه و DSLR های نیمه پیشرفته برندهای دیگر، از سنسوری با نام APS-C استفاده می‌کنند که سطحی یک و نیم برابر استاندارد Micro Four Thirds دارد. در نهایت به قطع فول فریم یا 35 میلی‌متری می‌رسیم که مساحت آن 2.5 برابر سنسور یک DSLR معمولی است. اما استاندارد دیگری به نام مدیوم فرمت یا قطع متوسط نیز داریم که رزولوشن آن به 40 تا 100 مگاپیکسل می‌رسد و مقدار قدرت تفکیک آن در عرصه دوربین‌های دیجیتال بی‌مانند است.

تفاوت دوربین های مدیوم فرمت با انواع DSLR به اندازه سنسور خلاصه نمی‌شود و شاید بتوان ساختار مدولار را جالب‌ترین ویژگی این رده از دوربین‌ها بر شمرد. مدل‌های مدیوم فرمت در بیشتر موارد بخشی به نام بک (Back) دارند که می‌تواند دیجیتال یا فیلمی باشد و سنسور، نمایشگر و پردازنده دستگاه را در بر می‌گیرد. این بک را می‌توان با مدل‌های دیگری که سنسوری با رزلوشن بالاتر یا سرعت پردازش بیشتری دارند، تعویض کرد و یا اینکه دل را به دریا زد و بک فیلمی را برای عکاسی آنالوگ به کار برد. از قیمت گزاف دوربین‌های مدیوم فرمت و لوازم جانبی آن ها که بگذریم، این مدل‌ها اغلب وزن بسیار بالایی دارند که کاربرد آن‌ها در خارج از استودیو و آتلیه را دشوار و غیر عملی می‌کند.

سخن نهایی

در این بخش با رده‌بندی دوربین های دیجیتال آشنا شدیم و اکنون می‌توانیم تفاوت دوربین DSLR، SLR و انواع بدون آینه را برای دیگران نیز توضیح دهیم. اما مهم‌ترین موضوعی که به آن اشاره کردیم، اهمیت اندازه سنسور در کیفیت تصویر است. در دوران اوج دوربین‌های دیجیتال، رقابتی به نام نبرد مگاپیکسل‌ها شکل گرفت و همه سازندگان تلاش می‌کردند دوربین‌هایی با مگاپیکسل بالاتر روانه بازار کنند. اما در نهایت کاربران فهمیدند که کیفیت تصویر، فقط مگاپیکسل نیست و تقاضا برای دوربین های با مگاپیکسل بیشتر، کاهش یافت. هم اکنون رزولوشن 12 تا 20 مگاپیکسل برای دوربین‌های کامپکت، 24 مگاپیکسل برای DSLR های میان رده و مدل‌های بدون آینه و رزلوشن 30 تا 40 مگاپیکسل برای مدل‌های فول فریم به استاندارد تبدیل شده است.

اما آنطور که پیداست، سازندگان گوشی‌های هوشمند نیز رویه‌ای مشابه نبرد مگاپیکسل‌ها را پیش رو گرفته‌اند و شاهد تبلیغات همه‌گیر گوشی های 48، 64 و 108 مگاپیکسلی هستیم. برای شروع کار، بهتر است بدانید قدرت تفکیک این گوشی‌ها تنها یک چهارم مقداری است که سازنده برایش تبلیغ می‌کند و به زودی با مقاله‌ای در مورد کیفیت واقعی تصویر موبایل و تفاوت دوربین های به کار رفته در گوشی‌های هوشمند، همراه شما خواهیم بود.