بیوگرافی رابرت دنیرو ؛ بازیگر بزرگ سینما

رابرت دنیرو یکی از بزرگ‌ترین و تحسین‌شده‌ترین بازیگران دنیا است. برای آشنایی با زندگینامه رابرت دنیرو، این بازیگر برنده اسکار، با ما همراه باشید.

رابرت دنیرو (Robert De Niro) متولد 17 آگوست 1943 مصادف با 25 مرداد 1322 در شهر نیویورک در ایالات متحده آمریکا است. این بازیگر و کارگردان و تهیه‌کننده آمریکایی-ایتالیایی به خاطر به تصویر کشیدن شخصیت‌های خشن و سرسخت در دوران اوج حرفه بازیگری خود مشهور است. در ادامه این مقاله از پلازا با زندگینامه و فیلمهای رابرت دنیرو بیشتر آشنا خواهیم شد.

در ویدئو زیر می‌توانید «بیوگرافی رابرت دنیرو با زیرنویس فارسی» را ببینید.

فهرست مطلب:

بیوگرافی رابرت دنیرو

• تاریخ تولد رابرت دنیرو: 17 آگوست 1943 (25 مرداد 1322)
• فرزندان رابرت دنیرو: درنا، هلن گریس، رافائل، جولیان هنری، الیوت و آرون کندریک دنیرو
• پیج اینستاگرام رابرت دنیرو: پیج رسمی ندارد

رابرت دنیرو بازیگر، کارگردان و تهیه‌کننده آمریکایی است که عمده شهرتش را از بازی در فیلم‌های مارتین اسکورسیزی به دست آورده. در ادامه با زندگینامه رابرت دنیرو آشنا خواهیم شد؛ درباره اوایل زندگی او صحبت می‌کنیم، اطلاعاتی درباره زندگی شخصی‌اش کسب می‌کنیم و عکس های رابرت دنیرو و همسرش را می‌بینیم.

اوایل زندگی

رابرت دنیرو در 17 ژانویه 1943 در منهتن در شهر نیویورک متولد شد. او تابعیت آمریکایی-ایتالیایی دارد و تنها فرزند ویرجینیا آدمیرال (Virginia Admiral) و رابرت دنیرو پدر (Robert De Niro Sr) بود. پدر وی از نژاد ایرلندی و ایتالیایی بود، در حالی که مادر وی اصالت هلندی، انگلیسی، فرانسوی و آلمانی داشت. والدین وی که هر دو نقاش بودند در کلاس‌های نقاشی هانس هوفمن (Hans Hofmann) در پروینستون، ماساچوست ملاقات کرده بودند. وقتی دنیرو دو ساله بود پدرش اعلام کرد که همجنسگرا است و پدر و مادرش از هم جدا شدند. وی توسط مادرش در محله‌های گرینویچ ویلیج و ایتالیای کوچک در منهتن بزرگ شد. پدرش هم نزدیک آن‌ها زندگی می‌کرد.

از نکات جالب درباره رابرت دنیرو این است که او به دلیل چهره رنگ پریده خود بابی میلک لقب گرفت و همچنین با تعدادی از کودکان خیابانی در ایتالیای کوچک دوست شد که برخی از دوستان مادام‌العمر وی باقی مانده‌اند. پدر و مادر وی اعتقادات مذهبی قوی نداشتند، ولی پدربزرگ و مادربزرگش او را که در حین طلاق والدینش با آن‌ها زندگی می‌کرد، مخفیانه در کلیسای کاتولیک غسل تعمید دادند و این از دیگر حقایق جالب درباره رابرت دنیرو است.

دنیرو تا کلاس ششم در یک مدرسه ابتدایی دولتی در منهتن تحصیل کرد. وی کلاس‌های بازیگری را در آموزشگاه هنرهای نمایشی آغاز کرد و اولین بار در 10 سالگی در مدرسه با نقش شیر ترسو در نمایش جادوگر شهر از به روی صحنه تئاتر رفت. وی بعداً برای کلاس‌های هفتم و هشتم به دبیرستان الیزابت اروین رفت و برای مقطع نهم در دبیرستان موسیقی و هنر پذیرفته شد. او پس از مدت کوتاهی به دبیرستان دولتی چارلز ایوانز هیوز منتقل شد.

دنیرو در مدرسه مکبورنی و بعد از آن در مدرسه مقدماتی رودز نیز تحصیل کرد. او اجرا‌ی نمایش را راهی برای خلاصی از خجالتی بودن خود یافت و شیفته سینما شد. او در 16 سالگی دبیرستان را رها کرد و به دنبال بازیگری رفت. دنیرو بعدها در مصاحبه‌ای گفت:

وقتی حدود 18 ساله بودم، داشتم یک برنامه تلویزیونی را نگاه می کردم و با خودم گفتم این بازیگران از طریق این حرفه امرار معاش می‌کنند، ولی آن‌قدرها هم بازیگران خوبی نیستند.

او در HB Studio و استودیو بازیگری Lee Strasberg تحصیل کرد. دنیرو همچنین با استلا آدلر (Stella Adler) در هنرستان استلا آدلر، جایی که در آن فنون سیستم استانیسلاوسکی (Stanislavski system) تدریس می‌شد، آموزش دید.

زندگی شخصی رابرت دنیرو

رابرت دنیرو در سال 1976 با بازیگر داین ابوت (Diahnne Abbott) ازدواج کرد. آنها یک پسر به نام رافائل (Raphael) دارند. دنیرو، دختر همسرش از رابطه قبلی‌اش را به فرزندی پذیرفت. همسر رابرت دنیرو و او، در سال 1988 طلاق گرفتند. پس از آن، او بین سال‌های 1988 و 1996 با توکی اسمیت (Toukie Smith) که مدل بود، رابطه داشت. دنیرو و توکی دو پسر دوقلو به نام‌های جولیان و آرون دارند که با لقاح مصنوعی و توسط رحم اجاره‌ای در سال 1995 به دنیا آمده‌اند.

در 1997 دنیرو با گریس هایتاور (Grace Hightower)، بازیگر آمریکایی ازدواج کرد. پسر آنها، الیوت که مبتلا به اوتیسم است، در سال 1998 متولد شد و این زوج در سال 1999 از هم جدا شدند. طلاق آن‌ها هرگز نهایی نشد و در سال 2004 دوباره رابطه‌ای را آغاز کردند. در دسامبر 2011، دختر آنها از طریق رحم اجاره‌ای متولد شد. در سال 2018 گزارش شد که دنیرو و هایتاور پس از 20 سال ازدواج از هم جدا شده‌اند. دنیرو چهار نوه دارد. دخترش درنا، یک فرزند دارد و پسرش رافائل نیز سه فرزند دارد.

زندگی حرفه ای رابرت دنیرو

بعد از آشنایی با زندگی شخصی رابرت دنیرو، اکنون نوبت به زندگی حرفه‌ای او می‌رسد. در این بخش سال‌های حضور دنیرو در دنیای هنر را با هم مرور می‌کنیم. همراه پلازا بمانید.

1969-1973: نقش های اولیه و پیشرفت کاری رابرت دنیرو

رابرت دنیرو در فیلم‌های Encounter و Three Rooms in Manhattan هر دو محصول 1965 و فیلم Les Jeunes Loups محصول 1968 نقش‌های جزئی داشت. اندکی بعد، دنیرو در فیلم Greetings محصول 1968، یک فیلم هجو درباره فرار مردان از فراخوان خدمت اجباری برای جنگ ویتنام، نقش اصلی را ایفا کرد. این فیلم اولین سری از همکاری‌های اولیه بین دنیرو و کارگردان، برایان دی پالما (Brian De Palma) بود. یک سال بعد، دنیرو در فیلم درام  Sam’s Song در نقش یک فیلمساز اهل نیویورک ظاهر شد. او در سال 1969 در فیلم کمدی Wedding Party اثر دی پالما حضور یافت.

وی سپس در درام جنایی Bloody Mama محصول 1970 اثر راجر کورمن (Roger Corman) بازی کرد. این فیلم اقتباسی آزاد از زندگی ما بارکر (Ma Barker)، مادر چهار مجرم آمریکایی بود که دنیرو یکی از آن‌ها، لوید بارکر (Lloyd Barker) را به تصویر کشید. هوارد تامپسون، منتقد The New York Times، این فیلم را ستود و گفت که بازیگران نمایش‌های خوبی ارائه داده‌اند. در مرحله بعدی، دنیرو در کمدی Hi, Mom! محصول 1970 اثر دی پالما بازی کرد. این عنوان دنباله ‌فیلم Greetings بود.

فیلم Jennifer on My Mind و فیلم Born to Win اثر ایوان پاسر (Ivan Passer) آثار رابرت دنیرو در سال 1971 بودند که در آن‌ها نقش کوتاهی داشت. آخرین حضور سینمایی او در سال 1971 در فیلم The Gang That Couldn’t Shoot Straight بود؛ یک کمدی جنایی که براساس رمانی به همین نام نوشته جیمی برسلین (Jimmy Breslin) در سال 1969 ساخته شده بود.

در سال 1972، دنیرو در دو نمایش در The American Place Theatre به کارگردانی چارلز ماریان (Charles Maryan) بازی کرد. وی سپس با Bang the Drum Slowly محصول 1973 به سینما بازگشت و در آن نقش بروس پیرسون، بازیکن لیگ برتر بیسبال را بازی کرد. این فیلم که با اقتباس از رمانی به همین نام نوشته مارک هریس (Mark Harris) در سال 1956 ساخته شده است، مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و به دنیرو کمک کرد تا بیشتر شناخته شود. در سال  1973، رابرت دنیرو با حضور در فیلم جنایی Mean Streets با بازی هاروی کایتل (Harvey Keitel)، همکاری با مارتین اسکورسیزی (Martin Scorsese) را آغاز کرد.

1974-1980: همکاری با اسکورسیزی و نقش های تحسین شده

دنیرو در فیلم جنایی پدرخوانده قسمت دوم (The Godfather Part II) اثر فرانسیس فورد کوپولا (Francis Ford Coppola)، محصول 1974 در نقش ویتو کورلئونه (Vito Corleone) جوان بازی کرد. پدرخوانده قسمت دوم در چهل‌و‌هفتمین مراسم اسکار در یازده بخش نامزد دریافت جایزه شد و در شش بخش برنده شد؛ از جمله بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای دنیرو. رابرت دنیرو در فیلم پدرخوانده بسیار درخشان بود.

او برای درام روانشناختی راننده تاکسی (Taxi Driver) محصول 1976 دوباره با اسکورسیزی همکاری کرد. این فیلم داستان تراویس بیکل (Travis Bickle)، راننده تاکسی تنهایی را روایت می‌کند که دچار جنون می‌شود. این اثر نامزد چهار جایزه اسکار از جمله بهترین بازیگر نقش اول مرد برای دنیرو شد.

دنیرو در سال 1976 دو اکران سینمایی دیگر داشت. او در درام تاریخی 1900 به کارگردانی برناردو برتولوچی (Bernardo Bertolucci) بازی کرد. دنیرو در فیلم The Last Tycoon به کارگردانی الیا کازان (Elia Kazan) در نقش مدیرعامل بازی کرد. این عنوان بر اساس رمانی به همین نام اثر اف. اسکات فیتزجرالد (F. Scott Fitzgerald) ساخته شده است.

وی در درام موزیکال New York, New York محصول 1977 برای بار سوم با اسکورسیزی همکاری کرد. دنیرو برای بازی در این فیلم نواختن ساکسیفون را از موسیقیدان مشهور جورجی اولد (Georgie Auld) آموخت. فیلم در چهار بخش نامزد جایزه گلدن‌گلوب شد. در 1978 دنیرو در فیلم جنگی The Deer Hunter اثر مایکل چیمینو (Michael Cimino) بازی کرد. رابرت دنیرو و مریل استریپ در این فیلم هم‌بازی بودند.

چهارمین همکاری دنیرو و اسکورسیزی در 1980 با درام بیوگرافی گاو خشمگین (Raging Bull) رقم خورد. این فیلم اقتباسی از خاطرات جیک لاموتا (Jake LaMotta) به نام Raging Bull: My Story بود. دنیرو نقش لاموتا، بوکسور آمریکایی ایتالیایی با وزن متوسط را بازی می‌کند. در پنجاه و سومین دوره جوایز اسکار، این اثر در هشت بخش نامزد شد و دنیرو برنده جایزه اسکار در بخش بهترین بازیگر مرد شد.

1981-1991 :فیلم های درام و کمدی و جوایز بسیار زیاد رابرت دنیرو

دنیرو با اعترافات واقعی (True Confessions) محصول 1981 به ژانر جنایی بازگشت. این فیلم اقتباسی از رمانی به همین نام از جان گرگوری دون (John Gregory Dunne) محصول 1977 بود. برای گسترش دامنه نقش‌ها و اثبات توانایی‌های بازیگری‌اش، رابرت دنیرو در دهه 80 به دنبال فیلم‌های کمدی رفت. او در فیلم The King of Comedy محصول 1982 در نقش یک استندآپ کمدین به نام روپرت پاپکین (Rupert Pupkin) بازی کرد. فیلم بعدی او Once Upon a Time in America ساخته سرجو لئونه (Sergio Leone) و محصول 1984 بود که در آن وی نقش دیوید نودلز آرونسون (David Noodles Aaronson)، یک گنگستر اهل نیویورک را بازی می‌کند.

فیلم کمدی رمانتیک Falling in Love، آخرین اکران وی در سال 1984 بود. یک سال بعد، دنیرو برای اولین بار در یک فیلم علمی تخیلی به نام Brazil بازی کرد. در مه 1986، دنیرو در Longacre Theatre به صحنه تئاتر بازگشت و نقش اصلی را در نمایش Cuba and His Teddy بازی کرد. او در 1986 در فیلم درام The Mission بازی کرد.

در سال 1987، دنیرو دو نقش کوچک سینمایی داشت. او به عنوان لوئیس سایفر (Louis Cyphre) در فیلم ترسناک قلب فرشته (Angel Heart) اثر آلن پارکر (Alan Parker) انتخاب شد. این فیلم اقتباسی از رمان سقوط فرشته (Falling Angel) اثر ویلیام هجورتسبرگ (William Hjortsberg) در سال 1978 بود. او نقش آل کاپون (Al Capone) را در درام جنایی The Untouchables ساخته دی پالما به تصویر کشید. در همان سال برای مستند Dear America: Letters Home from Vietnam صداپیشگی کرد.

در سال 1989 فیلم‌های دنیرو زیاد دیده نشدند. او در این سال در فیلم درام Jacknife و در فیلم کمدی جنایی We’re No Angels که بازسازی شده نسخه سال 1955 بود، بازی کرد. او در فیلم درام عاشقانه Stanley & Iris ‌نیز ایفای نقش کرد.

رابرت دنیرو و تهیه‌کننده‌ای به نام جین رزنتال (Jane Rosenthal) کمپانی TriBeCa Productions را که یک شرکت تولید فیلم بود، در سال 1989 تاسیس کردند. دنیرو و اسکورسیزی برای ششمین بار در سال 1990 در فیلم جنایی Goodfellas همکاری کردند. این فیلم اقتباسی از کتاب Wiseguy اثر نیکولاس پیلگی (Nicholas Pileggi) در سال 1985 بود. این اثر برای شش بخش نامزد جایزه اسکار شد و از بهترین فیلم های رابرت دنیرو بود. در سال 1990 دنیرو نقش اصلی فیلم Awakenings اثر پنی مارشال (Penny Marshall) را بازی کرد. این فیلم در سه بخش نامزد جایزه اسکار شد که یکی از آن‌ها جایزه بهترین بازیگر مرد برای رابرت دنیرو بود.

پروژه سینمایی بعدی دنیرو درام Guilty by Suspicion محصول 1991 بود. وی سپس در درام رازآلود Backdraft محصول 1991 نقشی جزئی داشت. بزرگترین موفقیت دنیرو این سال بازی در فیلم Cape Fear هفتمین همکاری‌اش با اسکورسیزی بود. این فیلم بازسازی فیلمی به همین نام محصول سال 1962 است و در آن به شدت از کارگردان نسخه اصلی، آلفرد هیچکاک الهام گرفته شده است. در این فیلم دنیرو با نقش یک محکوم به تجاوز، نامزد بهترین بازیگر نقش اول مرد در جوایز اسکار شد.

1992-1997 : شروع کارگردانی و فیلم های درام جنایی رابرت دنیرو

در سال 1992، رابرت دنیرو در دو فیلم ظاهر شد. اولین فیلم یک درام کمدی به نام Mistress بود. فیلم درام جنایی Night and the City اثر اروین وینکلر (Irwin Winkler) دومین اکران او در این سال بود. او در تریلر رمزآلود Thunderheart محصول 1992 به عنوان تهیه‌کننده حضور داشت. در سال 1993، او در درام کمدی Mad Dog and Glory نقش یک عکاس صحنه جرم را بازی کرد. در همان سال، دنیرو در فیلم This Boy’s Life بازی کرد و در اولین فیلم به کارگردانی خودش با عنوان A Bronx Tale نیز به ایفای نقش پرداخت. فیلم جنایی Casino محصول 1995 هشتمین همکاری اسکورسیزی و دنیرو بود.

او در سال 1995 در تریلر جنایی Heat بازی کرد. در همان سال دنیرو در کمدی فرانسوی One Hundred and One Nights و فیلم درام پلنگ (Panther) نقش‌های جزئی داشت. در سال 1996، دنیرو در تریلر ورزشی The Fan و درام جنایی Sleepers بازی کرد. پس از آن، در فیلم اتاق ماروین (Marvin’s Room) در نقش دکتر والاس کارتر ظاهر شد. همچنین فیلم کمدی جنایی Faithful را تولید کرد. رابرت دنیرو در سال 1997 در فیلم Cop Land اثر جیمز منگولد (James Mangold) ظاهر شد. در همان سال دنیرو در تهیه‌کنندگی فیلم Wag the Dog همکاری کرد و در آن به ایفای نقش نیز پرداخت. او در فیلم جکی براون (Jackie Brown) از کوئنتین تارانتینو (Quentin Tarantino) نیز نقشی مکمل داشت.

1998-2006 : نقش های طنز، تریلرها و رکود رابرت دنیرو

دنیرو سال 1998 را با حضور در فیلم اقتباسی Great Expectations آغاز کرد. در همان سال، نقش اصلی را در فیلم Ronin بازی کرد. او سال 1999 در فیلم Analyze This ساخته هارولد ریمیس (Harold Ramis) و فیلم Flawless حضور داشت. در سال 2000، دنیرو اولین انیمیشن کمدی خود را به سبک لایو-اکشن با نام The Adventures of Rocky and Bullwinkle تهیه کرد. او صداپیشگی شخصیت رهبر بی باک را نیز بر عهده داشت. دنیرو در همان سال در فیلم بیوگرافی درام Men of Honor در نقش استاد بیلی ساندی (Billy Sunday) بازی کرد. همچنین در کمدی Meet the Parents حضور داشت. دنیرو در سال 2001 در تریلر جنایی 15 Minutes نقش اصلی را ایفا کرد و در فیلم The Score اثر فرانک از (Frank Oz) نیز ظاهر شد.

او در سال 2002 در کمدی اکشن Showtime با ادی مورفی هم‌بازی شد. در همان سال در فیلم City by the Sea با مایکل کاتن جونز (Michael Caton-Jones) همکاری کرد. همچنین در Analyze That ظاهر شد. رابرت دنیرو سپس به عنوان تهیه‌کننده در کمدی عاشقانه تحسین شده About a Boy حضور داشت. همچنین او در مستند 9/11 از شبکه‌ CBS نیز ظاهر شد.

بسیاری از منتقدان اوایل دهه 2000 را شروع رکود در حرفه دنیرو می‌دانند. او در سال 2004 با فیلم درام فانتزی Godsend به سینما بازگشت. وی صداپیشگی شخصیتی را در انیمیشن Shark Tale انجام داد. پس از تهیه‌کنندگی فیلم Stage Beauty، دنیرو نقش جک بایرنز (Jack Byrnes) را در فیلم Meet the Fockers تکرار کرد. آخرین فیلم دنیرو در سال 2004، فیلم Bridge of San Luis Rey بود.

در 2005 رابرت دنیرو در فیلم ترسناک Hide and Seek بازی کرد. او در این سال دومین فیلمش، فیلم تریلر جاسوسی The Good Shepherd را کارگردانی کرد. در نهایت در سال 2006 در انیمیشن Arthur and the Invisibles در نقش امپراطور سفرت شانزدهم (Emperor Sifrat XVI) صداپیشگی کرد.

2007-2016 : نقش های بیشتر

تنها پروژه او در سال 2007 فیلم Stardust اثر متیو وان (Matthew Vaughn) بود. سال بعد، او در تریلر Righteous Kill در مقابل آل پاچینو بازی کرد. بعد، وی در کمدی کنایه‌آمیز What Just Happened بازی کرد. در سال 2009، او در نقش فرانک گود در فیلم درام Everybody’s Fine به ایفای نقش پرداخت.

دنیرو در سال 2010، نقشی جزئی در فیلم اکشن Machete داشت. در همان سال، او در Stone بازی کرد. سپس در Little Fockers حضور پیدا کرد. در همان سال، دنیرو برای فیلم Edge of Darkness انتخاب شد، اما این پروژه را ترک کرد. در سال 2011، دنیرو در کمدی ایتالیایی Manuale d’amore 3 حضور داشت. دیگر فیلم های رابرت دنیرو در این سال فیلم Killer Elite، فیلم Limitless و New Year’s Eve بودند.

در ادامه سال 2012، او در درام Being Flynne Niro بازی کرد و همچنین در تریلرهای Red Lights و Freelancers ظاهر شد. او در کمدی عاشقانه Silver Linings Playbook حضور داشت. این فیلم در هشت بخش نامزدی اسکار را کسب کرد. سپس دنیرو به عنوان تهیه کننده اجرایی در سریال تلویزیونی NYC 22 حضور پیدا کرد.

او در سال 2013، در فیلم‌های The Big Wedding، فیلم Killing Season و The Family بازی کرد. او در فیلم‌های Last Vegas و Grudge Match حضور داشت. در سال 2014، دنیرو در یک فیلم مستند درباره پدرش ظاهر شد و سپس در تریلر جنایی The Bag Man بازی کرد. به دنبال آن، در سال 2015  در کمدی The Intern اثر نانسی میرز (Nancy Meyers) و همچنین در دو فیلم کوتاه The Audition ساخته اسکورسیزی و الیس (Ellis) اثر جی‌آر (JR) ظاهر شد. او در Heist نیز بازی کرد و در درام بیوگرافی Joy حضور داشت.

در سال 2016 در فیلم Dirty Grandpa و فیلم درام بیوگرافی ورزشی Hands of Stone و همچنین فیلم The Comedian بازی کرد.

زمان حال-2017

در سال 2017، دنیرو در فیلم The Wizard of Lies ساخته بری لوینسون (Barry Levinson) در شبکه HBO بازی کرد. در سال 2019، دنیرو توانست برای بازی در نقش رابرت مولر (Robert Mueller)، سیاستمدار آمریکایی، در قسمت‌های مختلف برنامه Saturday Night Live نامزد دریافت جایزه امی شود. او برای کار خود به عنوان تهیه کننده در سریال تحسین شده When They See Us، نامزد جایزه امی شد. در همان سال، دنیرو در نقش مجری یک برنامه گفتگو محور به نام موری فرانکلین (Murray Franklin)، در فیلم جوکر (Joker) اثر تاد فیلیپس (Todd Phillips) بازی کرد. رابرت دنیرو در فیلم جوکر حضور خوبی داشت. همچنین در این سال، دنیرو برای فیلم The Irishman با اسکورسیزی برای نهمین بار همکاری کرد.

دنیرو و لئوناردو دی‌کاپریو (Leonardo DiCaprio) در فیلم جدید اسکورسیزی با نام Killers of the Flower Moon که بر اساس کتابی به همین نام ساخته شده، حضور پیدا می‌کنند. این فیلم قرار است در سال 2023 منتشر شود. در سال 2021 رابرت دنیرو برای بازی در فیلم آمستردام با دیوید او. راسل قرارداد بست. این فیلم نیز در اکتبر سال 2022 اکران می‌شود.

جدول فیلم‌های رابرت دنیرو

در این بخش می‌توانید تمام فیلم‌هایی که رابرت دنیرو در آن‌ها به‌عنوان بازیگر حضور داشته را به طور خلاصه مشاهده کنید.

جوایز و افتخارات رابرت دنیرو

رابرت دنیرو یکی از پرافتخارترین بازیگران جهان است. او تا کنون 8 بار نامزد دریافت جایزه اسکار و 6 بار نامزد دریافت جایزه بفتا شده. او همچنین 9 مرتبه نامزد دریافت جایزه گلدن گلوب شده است. دنیرو همچنین در سال 2009 یکی از پنج نفری بود که جایزه مرکز کندی را از رئیس جمهور وقت آمریکا یعنی باراک اوباما دریافت کرد.

در این بخش نگاهی به بخشی از افتخارات و جوایز رابرت دنیرو می‌اندازیم. برخی از مهمترین جوایز رابرت دنیرو عبارتند از:

• در سال 1974 – برنده‌ جایزه اسکار بهترین نقش مکمل مرد برای فیلم پدرخوانده قسمت دوم
• در سال 1976 – نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد برای فیلم Taxi Driver
• در سال 1978 – نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد برای فیلم The Deer Hunter
• در سال 1980 – برنده جایزه اسکار و برنده جایزه گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد برای فیلم گاو خشمگین
• در سال 1990 – نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد برای فیلم Awakenings
• در سال 1991 – نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد برای فیلم Cape Fear
• در سال 2013 – نامزد جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای فیلم Silver Linings Playbook
• در سال 2020 – نامزد جایزه اسکار بهترین فیلم برای مرد ایرلندی

جوایز افتخاری رابرت دنیرو عبارتند از:

• در سال 1993 – شیر طلایی برای یک عمر فعالیت حرفه‌ای (Career Golden Lion) در جشنواره فیلم ونیز
• در سال 1997 – جایزه افتخاری (Honorable Prize) جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو
• در سال 2001 – جایزه یک عمر فعالیت هنری در Gotham Award
• در سال 2003 – جایزه یک عمر فعالیت هنری و تقدیر در AFI
• در سال 2011 – جایزه Cecil B. DeMille در مراسم گلدن گلوب
• در سال 2013 – جایزه Kirk Douglad در فستیوال بین‌المللی فیلم سنتاباربارا
• در سال 2016 – نشان افتخار آزادی رئیس‌جمهوری
• در سال 2020 – جایزه یک عمر فعالیت هنری در Screen Actors Guild

کلام آخر

در این مقاله سعی کردیم تا اطلاعات جامعی از زندگی و جوایز و تمام فیلم های رابرت دنیرو، بازیگر و کارگردان بزرگ آمریکایی به شما ارائه دهیم. شما تا کنون کدامیک از فیلم‌های او را تماشا کرده‌اید؟ به‌نظرتان بهترین نقش‌آفرینی رابرت دنیرو در کدام فیلم است؟ اگر بخواهید یکی از آثار او را به دوستانتان پیشنهاد دهید، کدام را انتخاب می‌کنید؟ نظر خود را درباره رابرت دنیرو و آثارش با ما در بخش دیدگاه‌ها در میان بگذارید.