Wolfenstein II بی شک یکی از برترین بازی های سال 2017 است. یک شوتر اول شخص ماجرایی که پنجم آبان ماه نسخه ی نهایی آن برای تمامی پلتفرم های اصلی منتشر شد؛ PlayStation 4, Xbox One ، ویندوز مایکروسافت و نینتندو سوییچ. بازی ساخت استودیوی ماشین گیمز (MachineGames) است و شرکت Bethesda آن را منتشر کرده است.
Wolfenstein II زمینه ی ماجرایی و سبک داستان پردازی خاص خود را دارد. تصور کنید آلمان در جنگ جهانی دوم شکست نخورده و نازی ها بر جهان مسلط شده اند، بر همه جای جهان، به خصوص امریکا، جایی که داستان Wolfenstein II در آن اتفاق می افتد. اما دنیا حالت آشفته ای دارد، بی نظمی سیاسی بیداد می کند و یک نیروی کوچک اما جهت دار می تواند دنیا را از چنگال نازی ها درآورد.
در Wolfenstein II بازیکن علاوه بر جنگیدن با نازی ها به نوعی با خودش در نبرد است و این مساله عمق خاصی به بازی بخشیده است. غنای مفهومی بازی بیش از آن چیزی است که انتظار دارید. Wolfenstein II به هیچ عنوان سعی نکرده از برند جنگ جهانی و نازی ها بهره برداری تجاری کند. در عوض، سازندگان بازی در ماشین گیمز با کار فکری بسیاری Wolfenstein II را به چیزی بیش از بازی شلیک کردن به نازی ها بدل ساخته اند. عمده ی تمرکز بازی روی مبارزه با رایش سوم است اما سازندگان از المان های انسانی و آنچه باعث درخشش یک بازی می شود غافل نشده اند.
داستان
داستان از کودکی قهرمان بازی شروع می شود؛ ویلیام بلاژکویچ کوچک معروف به بی جی (BJ) زیر گنجه پنهان شده تا از خشم پدر فرار کند و مادرش هم سعی می کند پدر را آرام کند. آقای بلاژکوویچ نقشی کوتاه اما موثر در داستان بازی دارد. در بین دوستان بی جی یک دختر سیاه پوست هست و همین مساله آقای بلاژکوویچ را عصبانی کرده است. نه به خاطر دختر بودن دوست فرزندش بلکه به خاطر سیاه پوست بودن او. فراموش نکنیم نازی ها بر دنیا حاکم اند و نژاد پرستی و یهودی ستیزی بیداد می کند.
به فاصله ی اندکی پس از شروع بازی ناگهان لحظات دلهره آوری شروع می شود. از آن زمان هایی که به پنج دقیقه نمی رسد اما زخمی می زند که جای آن همیشه بر زندگی انسان باقی می ماند. این پیش درآمد روند داستانی بازی را به جریان می اندازد. پس از به تصویر کشیدن شرایط موجود در محیط متخاصم و متهاجم، نوبت واکنش فرا می رسد و مقاومت آغاز می شود.
ویلیام از خواب بیدار می شود، هنوز از کرختی خواب درنیامده که قایق یو « مقاومت» با حمله ی سنگین نیروهای نازی رو به رو می شود. او با جنگیدن راه خود را باز می کند و به «ست» (Set) می رسد. ست مهندسی است که اخلاق و رفتار عجیبی دارد. نفر بعدی که ویلیام با او رو به رو می شود آنیا (Anya) است، مادر فرزند به دنیا نیامده اش و زنی که در جای خود بسیار سرسخت و محکم است.
این ها شخصیت های اصلی بازی هستند که همگی آن ها با هم روی عرشه ی قایق می آیند تا منشاء مشکلاتشان را پیدا کنند: ژنرال اِنگِل (Engel). یک ژنرال زن پست و پلید که به عنوان شخصیت بد بسیار خوب عمل می کند. هر وقت او روی صفحه مانیتور می آید من در قسمت شکم احساس خیلی بدی پیدا می کنم زیرا می دانم قرار است اتفاق بدی در بازی بیفتد.
گیم پلی، کنترل و موزیک
من به شخصه Wolfenstein II را روی ایکس باکس وان اجرا کردم و آنچه دیدم گرافیک بسیار خوب بدون لگ و خش بود. ممکن است بین صحنه های متوالی اکشن و بریده ی نمایش چند فریم بیفتد اما در مجموع بازی بسیار خوب اجرا می شود.
من بازی را روی حالت نرمال در 15 ساعت تمام کردم. فکر می کنم افراد ماهر می توانند بازی را خیلی زودتر هم به پایان برسانند. بازی روی تلویزیون با رزولوشن 1080p نمای بسیار خوبی دارد. اگر در آینده ایکس باکس وان ایکس تهیه کنید و در کنار آن یک تلویزیون 4K داشته باشید خیلی بیشتر از اینها لذت خواهید برد.
المان های گرافیکی بازی بسیار چشم نواز هستند. سقوط برخی از شهرهای بزرگ امریکا را به خوبی به تصویر کشیده شده است. صدا پیشگان بازی کار خود را عالی انجام می دهند و بیان شخصیت های بازی بسیار گسترده و دقیق انجام می شود. همین ویژگی باعث می شود بازیکن بتواند با شخصیت ها ارتباط برقرار کند.
خود من به عنوان کسی که علاقه ی زیادی به بازی های شوتر اول شخص ندارم اما از پیش رفتن در Wolfenstein II لذت فراوانی بردم و می خواهم یک بار دیگر بازی را انجام دهم تا این بار فرصت داشته باشم ماموریت های فرعی را کامل کنم و کارت های ستاره و طلا به دست آورم.
یکی از انتقادهایی که می توان به بازی وارد کرد زمینه ی تکراری رو به رو شدن با دشمنان است. با این حال، داستان بازی آنقدر گیرا و سرگرم کننده است که اجازه نمی دهد این تکرار آدم را آزار دهد.
موسیقی بازی کاملا با پس زمینه همخوانی دارد و احساس بازیکن را ده برابر می کند. ماشین گیمز به خوبی ابزار موسیقی را به کار گرفته و هرجا لازم باشد بازیکن را به هیجان می آورد، می ترساند و در نقاط حساس کاری می کند بازیکن تمامی احساس صحنه را جذب نماید.
تفنگ های بازی به شکل بیرحمانه ای جذاب هستند. کافی است کمی جلو بروید تا به تفنگ هایی مثل Laserkraftwerk و Dieselkraftwerk برسید. با این ها می توانید دشمن را بخار کنید و همین به تنهایی برای هر گیمری کافی است! برداشتن و استفاده کردن از این تفنگ ها یک حالت لذت بخش خاص دارد که برای درک آن فقط باید بازی را امتحان کنید.
اگر به کشتن از فاصله شخصی و رو در رو علاقه دارید، شیفته ی تبر دسته کوتاه خواهید شد. این تبر تمیز کار می کند و کافی است آن را به دست بگیرد تا بدون خبر کردن نیروهای نازی، یکی یکی آن ها را به آن دنیا بفرستید.
یک دو لول زمخت هم هست که گرفتن آن دلخواه است. اگر دو تفنگ همزمان به دست بگیرید قدرت آتش بهتری خواهید داشت اما به قیمت کاهش دقت شلیک تمام خواهد شد. این از ویژگی های خوب بازی است که آن را طبیعی تر می کند.
هیتلر یک حضور کوتاه در بازی دارد. او دیگر دیکتاتور نیست اما همان شخصیت و خصوصیات رایش سوم را دارد. او سراغ ساخت فیلمسازی رفته است. البته نه فیلم های معمولی بلکه تبلیغاتی به نفع حکومت و جلب نظر مردم. دیدن هیتلر در سنین پیری و ناتوانی بسیار لذت بخش است.
انتقاد
اگر به صورت سطحی سراغ Wolfenstein II برویم، چیز خاصی که دوست نداشته باشیم در آن نخواهیم دید. اما باید به این نکته اشاره کرد که حریف در بازی به شکلی ناپخته و مصنوعی پلید نشان داده شده است. پلیدی دشمنان در Wolfenstein II فانتزی و سطحی است. کل بعد منفی حریف در بازی به این خلاصه می شود که نازی ها بد سیرت و فاسد هستند و باید به آن ها شلیک کرد.
کلیت بازی بر همین اندیشه استوار است که با نابود کردن نازی های پلید باید به پایان خوب برسید. اگر کشتن دشمندان در Wolfenstein II عمل نیکی نشان داده نمی شد اصلا مشکلی در ساختار بازی به وجود نمی آمد. وقتی با این عینک به بازی نگاه می کنید متوجه می شود که چیزی جز کلیشه ی باستانی نیکی در برابر بدی نیست. البته این بدان معنا نیست که نازی ها بی تقصیر هستند بلکه سازندگان می توانستند « پلیدی» را بهتر در بازی به تصویر بکشند.
نتیجه
خیلی رک و راست باید گفت Wolfenstein II یک شاهکار است. این بازی تمام جنبه های خوب را دارد و پر از برگ برنده است که هر کدام از آن ها درست سر موقع رو می شوند. Wolfenstein II را نمی توان از این بهتر ساخت. از نظر من بهترین بازی سال است و من یکی از لذت بخش ترین کمپین های تمام عمرم را در آن تجربه کردم.
ماهیت بازی بسیار ماهرانه پرداخت شده و ظرافت در آن موج می زند. پیام بازی همواه در پس زمینه سر جای خود محکم است و همزمان خشونت و آشوب در صحنه ی اصلی نقش آفرینی می کنند.
یک نکته را باید به صراحت گفت؛ Wolfenstein II یک بازی امریکایی است. درون مایه ی آن جنگیدن در راه ارزش های نیک و قدیمی امریکایی است یعنی عدالت، استقلال و آزادی. بازی در دو سمت امریکا جریان مشخصی را دنبال می کند. عده ای به سختی می جنگند تا درستکاری و اخلاق امریکایی بار دیگر برقرار شود و از سوی دیگر نیروهای درونی و بیرونی هرج و مرج، به دنبال بلعیدن کشور هستند.
تصویر یک عضو ک ک ک (کو کلاکس کلن) که در تلاش برای تحت تاثیر قرار دادن یکی از افراد با نفوذ و منفور است احساسات مخاطب را بر می انگیزد. همین مساله سازندگان را به سرمنزل مقصود رسانده است. کابوس جامعه ای که پیش چشمان ما فرو می ریزد چیزی است که به شدت احساسات ما را برمی انگیزد و این شور بختی در نظرمان کاملا واقعی جلوه می کند.
ماشین گیمز به شکلی استادانه، ماجرای بازی را حول سرنوشت شخصیت بی جی پیچ و تاب داده و حقایق تلخ زندگی و به عنوان یک فرد با حقایق تلخ جایی که در آن زندگی می کند به عنوان جامعه عطف به یکدیگرند. همین سازه ی ماهرانه باعث شده داستان بازی عمق پیدا کند؛ آنقدر که اگر کسی بخواهد به جای تجربه ی تک بعدی شوتر به ماجرای Wolfenstein II شیرجه بزند، بتواند.
در جریان بازی نبردها قدری تکراری می شود اما فرصت آن وجود دارد که حملات خود را با توجه به شرایط هماهنگ کنید. این کار می تواند به شدت در رویارویی با دشمن تفاوت ایجاد کند. کاراکترهای اصلی به خوبی با محیط و یکدیگر چفت و بست شده اند، شخصیت های پشتیبان نقش خود را خیلی خوب ایفا می کنند و می توانید از دید آن ها به داستان نگاه کنید که در این صورت متوجه جایگاه درست آن ها در بازی خواهید شد.
مشخصات مورد نیاز سیستم برای اجرای Wolfenstein II :
- پردازنده: اینتل Core i7-3770 ، AMD FX-8350 یا بالاتر
- رم: 8 گیگابایت
- سیستم عامل: ویندوز 7، 8.1 و 10 ( تنها نسخه های 64 بیتی)
- کارت گرافیک: Nvidia GTX 770 (4 گیگابایت) ، AMD Radeon R9 290 (4 گیگابایت) یا بالاتر
- فضای هارد دیسک: 55 گیگابایت
