خاطرات آلن ریکمن نشان میدهد که او در مورد کیفیت بازی بازیگران جوان «هری پاتر» (Harry Potter) بسیار سختگیر بوده و در یادداشتهایش از «اجرای خام» آنها گلایه میکرده است. با این حال، بازیگران این مجموعه تصویری کاملاً متفاوت از او ارائه میدهند: یک مربی دلسوز که خارج از صحنه، بزرگترین حامی آنها برای ریسکهای بزرگ هنری بود.
در حالی که ریکمن در طول فیلمبرداری «زندانی آزکابان» (۲۰۰۴ / ۱۳۸۳) با آلفونسو کوارون بر سر نیاز بازیگران جوان به «کارگردانی بیشتر» بحث میکرد، اما در دنیای واقعی، او تنها کسی بود که دنیل ردکلیف را در حساسترین مقطع حرفهایاش تشویق کرد. در سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶)، ردکلیف ۱۷ ساله تصمیم گرفت با بازی در نمایش جنجالی «اکووس» (Equus) در تئاتر لندن، تصویر هری پاتر را از خود جدا کند؛ نمایشی که نیازمند اجرای برهنگی کامل و بازی احساسی بسیار سنگین بود.
ردکلیف تعریف میکند که در آن زمان، بسیاری از افراد بزرگسال در صنعت به او هشدار میدادند که این کار یک خودکشی حرفهای است. اما آلن ریکمن، که در کانادا در تعطیلات بود، سفر خود را نیمهکاره رها کرد، با هواپیما به لندن بازگشت تا نمایش او را ببیند و از او حمایت کند. ردکلیف میگوید: «او تمام اجراهای تئاتری من را تا زمانی که زنده بود دید.»
این رفتار دوگانه—سختگیری در کار و حمایت بیقید و شرط در زندگی—نشان میدهد که چرا ریکمن چنین تأثیر عمیقی بر این بازیگران گذاشت. اما واتسون (هرمیون) نیز پس از مرگ او نوشت: «بسیار خوششانسم که با چنین مرد و بازیگر خاصی کار کردم و وقت گذراندم.» تام فلتون (دراکو مالفوی) نیز او را «بسیار مهربان» و دارای «شوخطبعی شرورانه» توصیف کرد.
اگرچه ریکمن در مقاطعی قصد ترک این نقش را داشت، اما تعهد او به پروژه و رابطهاش با این بازیگران، او را به ستون فقرات عاطفی این مجموعه تبدیل کرد.
رسانه ورایتی