اظهارات اخیر جیمز کامرون علیه نتفلیکس، بار دیگر آتش زیر خاکستر مناقشه قدیمی «سینما در برابر استریم» را شعله‌ور کرد. کارگردان «آواتار» و «تایتانیک» در مصاحبه با مت بلونی، با حمله به مدل اکران‌های نمادین (Token Release) نتفلیکس، مشروعیت حضور آثار این پلتفرم در رقابت اسکار را به چالش کشید. این نقدها یادآور موضع‌گیری استیون اسپیلبرگ در سال ۲۰۱۹ است که فیلم‌های سرویس‌های استریم را شایسته جایزه امی (تلویزیونی) می‌دانست، نه اسکار.
تحلیل داده‌های اکران سال ۲۰۲۵ نتفلیکس نشان می‌دهد که نگرانی کامرون بی‌دلیل نیست. این پلتفرم با بودجه‌های کلان، کارگردانان مؤلف را جذب می‌کند اما همچنان اولویت را بر جذب مشترک (Subscriber Growth) می‌گذارد تا فروش گیشه. فیلم «فرانکشتاین» گیرمو دل تورو، با وجود پتانسیل بصری بالا برای پرده نقره‌ای، تنها به عنوان ابزاری برای اعتباربخشی به کتابخانه دیجیتال نتفلیکس استفاده می‌شود. فاصله کوتاه ۲۰ روزه بین اکران سینمایی و انتشار آنلاین این فیلم، عملاً شانس فروش بلیت قابل توجه را از بین می‌برد و سینماها را به سالن‌های انتظار برای پخش آنلاین تقلیل می‌دهد.
کامرون در این تحلیل، راهکاری عملیاتی ارائه می‌دهد: شرط اکران در ۲۰۰۰ سالن سینما برای حداقل یک ماه. این استاندارد، نتفلیکس را مجبور می‌کند تا هزینه‌های واقعی بازاریابی سینمایی (P&A) را بپردازد و وارد رقابت واقعی باکس‌آفیس شود.
علاوه بر این، ورود کامرون به بحث ادغام کمپانی‌ها (M&A) و حمایت از پارامونت برای خرید وارنر برادرز دیسکاوری، نشان‌دهنده نگرانی عمیق فیلمسازان سنتی از تسلط کامل تکنوکرات‌های سیلیکون‌ولی بر میراث هالیوود است. اگر نتفلیکس مالکیت وارنر برادرز را به دست آورد، آرشیو صدساله و فرنچایزهای دی‌سی و هری پاتر ممکن است برای همیشه از اولویت اکران گسترده سینمایی خارج شوند؛ سناریویی که کامرون آن را «فاجعه‌بار» می‌داند.
منبع: پادکست د تاون (The Town)