اظهارات اخیر دواین جانسون در تاریخ ۳۰ آبان ۱۴۰۴ (۲۱ نوامبر ۲۰۲۵) مبنی بر توقف احتمالی پروژه «گشت و گذار در جنگل ۲» (Jungle Cruise 2)، پرده از تغییر رویکرد استراتژیک دیزنی در دوران پسا-کرونا برمی‌دارد. در حالی که چهار سال از اکران قسمت اول می‌گذرد، تحلیل داده‌های مالی و مدیریتی نشان می‌دهد که چرا ماجراجویی‌های فرانک و لیلی به پایان خط رسیده است. این تصمیم ریشه در معادله‌ی ساده‌ی «هزینه در برابر فایده» دارد که در دوران مدیریت جدید باب ایگر (Bob Iger) با سخت‌گیری بیشتری اعمال می‌شود.
فیلم اول با بودجه تولید ۲۰۰ میلیون دلار و هزینه‌های سنگین بازاریابی، تنها موفق به فروش ۲۲۱ میلیون دلار در گیشه جهانی شد. اگرچه اکران همزمان در دیزنی‌پلاس (Day-and-date release) حدود ۶۶ میلیون دلار درآمد اضافی به همراه داشت، اما این ارقام برای تبدیل شدن یک اثر به فرنچایز سینمایی کافی نیست. تحلیل‌گران صنعت معتقدند که دیزنی دیگر تمایلی به ریسک روی پروژه‌هایی با بودجه‌های نجومی که بازگشت سرمایه تضمین‌شده‌ای ندارند، ندارد. جانسون در مصاحبه خود به درستی اشاره کرد که «رهبری جدید» و «تغییر اولویت‌ها» عوامل کلیدی هستند. دیزنی اکنون تمرکز خود را بر روی احیای برندهای تضمین‌شده‌تر مانند انیمیشن‌ها و دنیای مارول معطوف کرده است.
علاوه بر مسائل مالی، «خستگی از فرنچایز» (Franchise Fatigue) نیز عامل دیگری است. با وجود اینکه شیمی بین دواین جانسون و امیلی بلانت مورد تحسین منتقدان قرار گرفت و یادآور زوج‌های کلاسیک هالیوود بود، اما داستان فیلم که بر اساس یکی از جاذبه‌های پارک‌های دیزنی ساخته شده بود، نتوانست تأثیر فرهنگی عمیقی همچون «دزدان دریایی کارائیب» ایجاد کند. دیزنی با لغو ضمنی این پروژه، پیام مشخصی می‌فرستد: صرفاً حضور ستاره‌های گران‌قیمت، ضامن بقای یک مجموعه نیست.
جالب آنکه، همکاری جانسون و بلانت متوقف نشده است. آن‌ها در درام زندگی‌نامه‌ای «ماشین خردکننده» دوباره هم‌بازی شده‌اند که نشان می‌دهد پتانسیل همکاری این دو بازیگر در پروژه‌هایی با بودجه کمتر و داستان‌محورتر، همچنان جذابیت دارد. توقف «گشت‌وجو در جنگل ۲» شاید برای هواداران ناامیدکننده باشد، اما از منظر تجاری، تصمیمی منطقی برای جلوگیری از یک شکست مالی دیگر است.