اظهارات اخیر جیمز کامرون در تاریخ ۵ آذر ۱۴۰۴ (۲۶ نوامبر ۲۰۲۵) مبنی بر اینکه او ۱۵ سال پیش قصد کارگردانی فیلم «شرور» (Wicked) را داشته، یکی از جذاب‌ترین سناریوهای "تاریخِ جایگزین" هالیوود را مطرح کرده است. در دورانی که کامرون در حال گذار از موفقیت «تایتانیک» به انقلاب دیجیتالی «آواتار» بود، علاقه او به بازخوانی داستان جادوگر شهر اُز، نشان‌دهنده تمایل همیشگی او به خلق دنیاهای فانتزی و عظیم (World-building) است. اما سوال اصلی اینجاست: «شرورِ» کامرون چه تفاوت‌هایی با نسخه فعلی جان ام. چو داشت؟
تحلیل‌گران صنعت سینما معتقدند کامرون که همواره بر «رئالیسم بصری» و «تکنولوژی پیشرو» تأکید دارد، احتمالاً نسخه‌ای از اُز را خلق می‌کرد که از نظر بصری تاریک‌تر، حماسی‌تر و مبتنی بر جلوه‌های ویژه سنگین بود. اشاره او به اینکه «نتوانستم ترانه را پیدا کنم»، نشان‌دهنده چالش بنیادین کارگردانان درام‌پرداز با ژانر موزیکال است؛ جایی که منطق روایی باید با منطق موسیقایی همگام شود. کامرون که استاد ریتم در اکشن و تعلیق است، احتمالاً در ادغام ترانه‌های کلاسیک استیون شوارتز با سبک فیلمسازی خود دچار تردید شده بود.
در آن زمان (حوالی سال ۲۰۱۰)، صنعت سینما هنوز به اندازه امروز به موزیکال‌های لایو-اکشن روی خوش نشان نمی‌داد و پروژه‌ای با مقیاس «شرور» ریسک بالایی محسوب می‌شد. کامرون در پادکست مت بلونی به نکته مهمی اشاره کرد: فیلم‌ها باید «رویداد» باشند. او با درک این موضوع، به سراغ خلق پاندورا رفت، در حالی که «شرور» در جهنم توسعه (Development Hell) باقی ماند تا زمانی که تکنولوژی و ذائقه مخاطب (با آثاری مثل لالالند و بزرگترین شومن) آماده پذیرش آن شد.
موفقیت فعلی فیلم «شرور: برای همیشه» با فروش جهانی ۲۲۶ میلیون دلار در هفته افتتاحیه، ثابت کرد که استراتژی یونیورسال برای تقسیم فیلم به دو قسمت و استفاده از ستارگان موسیقی پاپ (آریانا گرانده) و تئاتر (سینتیا اریوو)، فرمول برنده بوده است. جان ام. چو با رنگ‌بندی‌های روشن و وفاداری به منبع تئاتری، مسیری متفاوت از رئالیسم احتمالی کامرون را طی کرد. با این حال، کامرون با بیان اینکه «جادوگر شهر اُز» فیلم محبوب اوست، احتمال ساخت یک موزیکال در آینده را رد نکرد؛ خبری که می‌تواند برای صنعت سینما تکان‌دهنده باشد.
«شرور» به کارگردانی جیمز کامرون می‌توانست شاهکاری فنی اما شاید متفاوت از روح اثر اصلی باشد. انصراف او به نفع «آواتار»، به هر دو فرنچایز اجازه داد تا در زمان مناسب و با پتانسیل کامل خود شکوفا شوند.
منبع: گلن گارنر (Glenn Garner) - ددلاین