اظهارات اخیر متیو لیلارد درباره موفقیت چشمگیر نمایش‌های آزمایشی فیلم «جیغ ۷» (Scream 7) در تاریخ ۷ آذر ۱۴۰۴ (۲۷ نوامبر ۲۰۲۵)، نشان‌دهنده یک تغییر مسیر استراتژیک در این فرنچایز اسلشر است. پس از حواشی مربوط به خروج ملیسا باررا و جنا اورتگا و کناره‌گیری گروه کارگردانی «ردیو سایلنس» (Radio Silence)، پارامونت پیکچرز با بازگرداندن کوین ویلیامسون، خالق اصلی سری، و نو کمپبل، ستاره‌ی بی‌بدیل آن، به دنبال بازیابی اعتماد هواداران قدیمی است.
تحلیل صحبت‌های لیلارد نشان می‌دهد که «جیغ ۷» تلاشی برای پیوند زدن نوستالژی با روایت مدرن است. انتخاب ایزابل می برای نقش «تیتوم ایوانز»، دختر سیدنی پرسکات، یک حرکت هوشمندانه در فیلمنامه است؛ نام‌گذاری او یادآور شخصیت محبوب تیتوم رایلی (با بازی رز مکgowan) در فیلم اول است که بار عاطفی داستان را برای هواداران قدیمی دوچندان می‌کند. لیلارد با بیان اینکه «طرفداران عقلشان را از دست خواهند داد»، تلویحاً به پیچش‌های داستانی (Plot Twists) و احتمالاً نحوه بازگشت شخصیت خود، استو ماکر، اشاره می‌کند که سال‌ها تئوری‌های زنده بودن او مطرح بود.
عبور از تیم بازیگری جدید (هسته چهارنفره یا Core Four) و تمرکز مجدد بر سیدنی پرسکات، ریسکی بزرگ اما حساب‌شده است. خلاصه داستان رسمی که بر «مواجهه سیدنی با وحشت‌های گذشته برای پایان دادن به خونریزی» تأکید دارد، نشان می‌دهد که ویلیامسون قصد دارد دایره روایی را که در سال ۱۹۹۶ آغاز کرده بود، کامل کند. موفقیت در تست‌های غربالگری (Test Screenings) سیگنالی قوی است که نشان می‌دهد مخاطبان همچنان تشنه‌ی فرمول کلاسیک ویلیامسون هستند؛ فرمولی که ترکیبی از متا-هورر (Meta-horror) و درام شخصی است.
«جیغ ۷» با تکیه بر میراث گذشته و بازگرداندن مهره‌های کلیدی، سعی دارد از بحران هویت عبور کند. اگر پیش‌بینی لیلارد درست باشد، این فیلم می‌تواند نقطه عطفی در تاریخ ۳۰ ساله این مجموعه باشد.