با انتشار جزئیات جدید از فصل پنجم سریال «چیزهای عجیب» (Stranger Things) در تاریخ ۱ آذر ۱۴۰۴ (۲۲ نوامبر ۲۰۲۵)، مشخص شد که برادران دافر برای بازگشت به ریشه‌های سریال در فصل اول، تنها به آرشیو تصاویر بسنده نکرده‌اند، بلکه یک فرآیند پیچیده‌ی «هدایت بازیگر» (Actor Coaching) را با کمک تکنولوژی جوان‌سازی اجرا کرده‌اند. صحبت‌های نوآ اشنپ و میلی بابی براون درباره بازآفرینی نقش‌های ویل بایرز و الون، دریچه‌ای جدید به روی مفهوم بازیگری در عصر دیجیتال می‌گشاید.
در صحنه‌های فلش‌بک فصل پنجم، چالش اصلی عبور از «دره وهمی» (Uncanny Valley) بود؛ جایی که چهره‌های دیجیتالی می‌توانند مصنوعی و غیرقابل باور به نظر برسند. راهکار تیم تولید، استفاده از بازیگران جایگزین فیزیکی (لوک کوکوتک برای ویل و مارتی بلر برای الون) و نظارت مستقیم بازیگران اصلی بر آن‌ها بود. نوآ اشنپ این فرآیند را "نگاهی درون‌نگرانه و بازتابی" توصیف می‌کند. او مجبور بود زبان بدن ۱۱ سالگی خود را آنالیز کند و آن را به بازیگر جدید منتقل کند. این یعنی بازیگر نه تنها باید نقش را بازی کند، بلکه باید "حافظه عضلانی" گذشته خود را نیز کارگردانی نماید.
میلی بابی براون در تحلیل خود به نکته روان‌شناختی عمیقی اشاره می‌کند: «از دست دادن تواضع و خجالت». او معتقد است بازی در کودکی (فصل اول) سرشار از غریزه‌ی خالص و بدون ترس از قضاوت بود، در حالی که بازیگر بزرگسال درگیر خودآگاهی می‌شود. او برای کمک به بازیگر خردسالش در صحنه‌های استفاده از قدرت‌های ذهنی، در پشت صحنه همزمان جیغ می‌کشید تا فضای امنی برای اجرای "حرکات به ظاهر احمقانه" فراهم کند. این انتقال تجربه از ستاره‌ای که حالا میلیون‌ها دنبال‌کننده دارد به کودکی که در آغاز راه است، استعاره‌ای از تم اصلی سریال یعنی "بزرگ شدن و از دست دادن معصومیت" است.
از منظر فنی، این رویکرد ترکیبی (Human-in-the-loop performance capture)، هزینه‌های تولید را نسبت به مدل‌های تمام CGI کاهش می‌دهد و همزمان کیفیت "انسانی" اجرا را حفظ می‌کند. بازگشت به لحظات کلیدی فصل اول، مانند گیر افتادن ویل در دنیای وارونه و زمزمه آهنگ The Clash، پایه‌های دراماتیک فصل پنجم را مستحکم می‌کند و نشان می‌دهد که طرح داستانی دافرها از ابتدا دایره‌وار بوده است.
استراتژی استفاده از بازیگران اصلی برای هدایت نسخه جوان‌تر خود، یک کلاس درس بازیگری و تکنولوژی است. این فرآیند تضمین می‌کند که حتی با وجود لایه‌های سنگین دیجیتال، روح و احساسات خام شخصیت‌ها که عامل اصلی موفقیت سریال بود، حفظ شود.
منبع: دسی گومز (Dessi Gomez) - ددلاین