انتشار فیلم «رویاهای قطار» (Train Dreams) در تاریخ ۳ آذر ۱۴۰۴ (۲۴ نوامبر ۲۰۲۵)، نشان‌دهنده تغییر تاکتیک هوشمندانه نتفلیکس در فصل جوایز است. در حالی که این پلتفرم معمولاً با تولیدات انبوه و عامه‌پسند شناخته می‌شود، اقتباس سینمایی از رمان دنیس جانسون به کارگردانی کلینت بنتلی، ثابت کرد که سرمایه‌گذاری بر روی ادبیات غنی و سینمای مؤلف، همچنان راهکار اصلی برای کسب اعتبار هنری است.
از منظر تحلیل بازیگری، جوئل اجرتون در نقش رابرت گرینیر، یکی از پیچیده‌ترین اجراهای کارنامه خود را ارائه داده است. اجرتون که پیش‌تر در نقش‌های مکمل در آثاری چون «گتسبی بزرگ» و «سی دقیقه پس از نیمه‌شب» درخشیده بود، این بار در مرکز ثقل درام قرار دارد و تحول شخصیتی مردی را که شاهد گذار آمریکا از طبیعت وحشی به تمدن صنعتی است، با ظرافت به تصویر می‌کشد. شیمی او با فلیسیتی جونز، که پس از حضور در «روگ وان» و «بروتالیست» (The Brutalist) گزیده‌کارتر شده است، هسته عاطفی فیلم را تشکیل می‌دهد.
چالش اصلی در ساخت این اثر، ترجمه زبان شاعرانه و مینیمالیستی دنیس جانسون به زبان تصویر بود. کلینت بنتلی با استفاده از قاب‌بندی‌های عریض و تمرکز بر طبیعت خشنِ شمال غربی آمریکا (Pacific Northwest)، موفق شده است حس تنهایی و زوالِ مطرح شده در کتاب را بازآفرینی کند. امتیاز ۹۵٪ راتن تومیتوز نشان می‌دهد که این ریسک هنری جواب داده است.
در جدول پیش‌بینی اسکار ۲۰۲۶، «رویاهای قطار» رقیبی جدی برای فیلم‌های پرهزینه‌ای مانند «همنت» (Hamnet) و «بوگونیا» (Bugonia) خواهد بود. با وجود اینکه فیلم‌های استریم‌محور در سال‌های گذشته با چالش‌هایی در آکادمی روبرو بودند، اما پیروزی «کودا» (CODA) در سال ۲۰۲۱ و موفقیت‌های اخیر فیلم‌هایی نظیر «امیلیا پرز»، مسیر را برای دیده‌شدن این درام ۱ ساعت و ۴۳ دقیقه‌ای هموار کرده است. نتفلیکس با این اثر ثابت کرد که می‌تواند بدون تکیه بر اکشن‌های پرخرج، مخاطب را با "زیبایی و بی‌پروایی" یک درام انسانی درگیر کند.