کالبدشکافی یک تراژدی مدرن ایرانی

فیلم «پیر پسر» با الهام از ادبیات کلاسیک روسیه و تکیه بر شخصیت‌پردازی عمیق، تصویری بی‌پرده از فروپاشی یک خانواده و جامعه‌ای زخمی ارائه می‌دهد.

داستایفسکی در تهران امروز

«پیر پسر»، جدیدترین ساخته اکتای براهنی (Oktay Baraheni)، بیش از یک درام خانوادگی، یک تراژدی روان‌شناختی است که ریشه‌های آن به ادبیات روسیه بازمی‌گردد. همان‌طور که فیلم قبلی او، «پل خواب»، برداشتی از «جنایت و مکافات» بود، در این فیلم نیز ارجاعات آشکاری به آثار داستایفسکی (Dostoevsky)، به خصوص «برادران کارامازوف» و «ابله»، دیده می‌شود. فیلمنامه قدرتمند براهنی با دیالوگ‌هایی که در ظاهر ساده اما در باطن مملو از زخم‌های چند دهه‌ای هستند، تنش را در تمام مدت زمان طولانی فیلم حفظ می‌کند.

تصویر مردانگی سمی و روح‌های شکسته

قدرت فیلم در مطالعه شخصیت‌های پیچیده آن نهفته است. از یک سو، پدرسالار مستبد و هیولاصفت، غلام (حسن پورشیرازی)، قرار دارد که قلب تاریک فیلم است. در مقابل او پسرانش ایستاده‌اند: علی (حامد بهداد)، روحی نجیب و هنرمند که زیر فشار خرد شده و رضا (محمد ولی‌زادگان)، شخصیتی عصبی و بی‌ثبات. حضور زن مطلقه با بازی لیلا حاتمی (Leila Hatami) به عنوان کاتالیزور، این انبار باروت را منفجر می‌کند.

طراحی صحنه و فضای بصری فیلم نیز نقش مهمی در روایت داستان دارد. خانه مجلل قدیمی که اکنون به ویرانه‌ای چرب و کثیف تبدیل شده، نمادی از فروپاشی اخلاقی و فرهنگی این خانواده است و به خوبی اتمسفر خفه‌کننده و پرتنش داستان را تا رسیدن به نقطه اوج خونین آن، به تصویر می‌کشد.

منبع: خبرآنلاین