شاهین رشیدی، کارگردان فیلم سینمایی «نُه»، میگوید علاقه دوران کودکیاش به بازیهای کامپیوتری تأثیر مستقیم بر ساخت نخستین اثر بلند او داشته است؛ اثری که این روزها در پلتفرم فیلمنت به صورت آنلاین نمایش داده میشود و تجربهای متفاوت در ژانر وحشت برای سینمای ایران به شمار میآید.
رشیدی توضیح میدهد که چگونه از همان سالهای نوجوانی با بازیهایی مانند «رزیدنت ایول» به فضای وحشت نزدیک شده و همین علاقه قدیمی، او را به سمت ساخت فیلمی اسلشر و معمایی سوق داده است؛ ژانری که به اعتقاد او در سینمای ایران همچنان مهجور مانده و تولید آن با ریسک و موانع جدی روبهروست.
نقطه شروع «نُه»؛ از یک پروژه دانشجویی تا فیلمی مستقل
او درباره شکلگیری ایده اولیه فیلم میگوید: جمعی از دانشجویان کارگردانی بودیم که تصمیم گرفتیم بدون وابستگی به جریان رایج سینما، فیلمی مستقل بسازیم. از کنار هم قرار گرفتن چند روایت و مشاهده فضاهای مختلف، به تدریج پازلی شکل گرفت که ما را به سمت یک داستان ترسناک هدایت کرد. برای نگارش فیلمنامه نهتنها از تجربههای شخصی، بلکه از بیش از ۴۰۰ فیلم ترسناک نیز الهام گرفتم تا ببینم چرا این نوع سینما در ایران کمتر طرفدار دارد و اغلب با شکست روبهرو میشود.
تأثیر سینمای شرق آسیا و بازیهای ویدیویی
رشیدی میگوید بیشترین تحلیل خود را روی آثار ژاپن، کره و هند انجام داده تا بفهمد چه عواملی باعث موفقیت یا شکست فیلمهای ژانر در آن کشورها شده است. او تاکید میکند که فضای وحشت برای سینمای ایران تجربهای تازه است و با وجود پیشنهاد دوستانش برای ساخت فیلمهای رایجتر، تصمیم گرفت ریسک کند.
به گفته او، یکی از مهمترین منابع الهام، بازیهای ویدیویی بودهاند:
«شخصیت شاهین در فیلم مستقیماً از رزیدنت ایول آمده؛ از نحوه لباس پوشیدن تا گریم و لحن گفتار. حتی بخش مستند جعلی فیلم هم تحت تأثیر بازیهایی مثل وولفنشتاین و سایلنتهیل شکل گرفت.»
چرا سراغ نازیها رفت؟
رشیدی میگوید پرداختن به نازیها در نگاه اول برای مخاطب ایرانی عجیب به نظر میرسد، اما با توجه به حضور آلمانیها در ایران در دوران جنگ جهانی دوم، این موضوع چندان دور از ذهن نیست. او به تجربهای اشاره میکند:
«در فشم کافهای دیدم که طراحی آن کامل مربوط به جنگ جهانی دوم بود. گفته میشد که آلمانیها در آن زمان در همان منطقه زندگی میکردند. این موضوع برایم الهامبخش شد که عناصر روایت را به تاریخ پیوند بزنم.»
از سانسورهای سنگین تا اکران آنلاین
«نُه» در سال ۱۳۹۶ ساخته شد، اما به گفته کارگردانش، حجم قابل توجهی از فیلم به دلیل خشونت حذف شد:
«حدود یک ساعت از فیلم سانسور شد. سپس برای رفع گرههای ایجاد شده مجبور شدیم از چند راوی استفاده کنیم. پس از سال ۱۴۰۱ نیز ترجیح دادیم برای اکران آنلاین کمی صبر کنیم.»
رشیدی میگوید تقریباً تمام عوامل «نُه» نخستین تجربه حرفهای خود را پشت سر میگذاشتند و فیلم با حداقل امکانات ساخته شده است؛ حتی برخی لوازم صحنه از وسایل قدیمی خانواده او بوده و نمونه واقعی دارند.
چالشهای فیلمسازان ژانر وحشت در ایران
او سه مانع اصلی ساخت فیلم ترسناک را اینگونه بیان میکند:
۱. سانسور خشونت
۲. بیاعتمادی سرمایهگذاران به ژانر وحشت
۳. نگاه محتاطانه مخاطب ایرانی به فیلم ترسناک داخلی
رشیدی معتقد است ترکیه از پتانسیل سینمای وحشت به خوبی استفاده کرده، اما در ایران محدودیتهای اعتقادی، ضعف فیلمنامهنویسی و کمبود تکنسینهای حرفهای باعث عقبماندگی این حوزه شده است.
«نُه» در اکران آنلاین
او اطلاعات کامل فروش و میزان بازدید را در اختیار ندارد اما میگوید استقبال از فیلم در فیلمنت قابل توجه بوده:
«با وجود نبود بازیگر سلبریتی و پیچیدگی روایت، بازخوردهای مثبتی دریافت کردیم و بسیاری از بینندگان گفتهاند واقعاً ترسیدهاند.»
منبع: ایلنا