محمود گبرلو، منتقد و تحلیلگر سینما، در یادداشتی صریح نسبت به اهدای تندیس جشن حافظ به امیرحسین قیاسی واکنش نشان داد و این انتخاب را نمونهای روشن از «خطای مضاعف در نظام جایزهدهی سینمای ایران» توصیف کرد.
گبرلو با اشاره به نقش تعیینکننده جوایز سینمایی در شکلدهی به اعتبار حرفهای هنرمندان، تأکید کرد که جشنوارههایی مانند فیلم فجر، جشن منتقدان و جشن حافظ هرکدام تعریف متفاوتی از اعتبار دارند و نمیتوان آنها را با یک معیار سنجید. او در این میان، جشن حافظ را جشنی «رسانهمحور و مبتنی بر محبوبیت» دانست که بیش از داوری تخصصی، به جریانسازی و بازتاب عمومی توجه دارد.
این منتقد سینما با یادآوری نقش زندهیاد علی معلم در شکلگیری هویت جشن حافظ گفت: در سالهایی که علی معلم مدیریت فکری این جشن را برعهده داشت، جشن حافظ اگرچه شخصمحور بود، اما بر پایه نگاه فرهنگی و دغدغهمند اداره میشد و معلم همواره نسبت به میداندادن به چهرههای تازهبهدورانرسیده و فاقد پشتوانه حرفهای موضعی انتقادی داشت.
گبرلو اهدای تندیس حافظ به امیرحسین قیاسی را در تضاد آشکار با همین نگاه دانست و تصریح کرد: آثار قیاسی محدود، کمعمق و متکی بر جذابیتهای زودگذر رسانهای است و بیش از آنکه حاصل خلاقیت هنری باشد، بر ریتم و زبان مصرفی نسل جدید تکیه دارد. به گفته او، تقدیر از چنین رویکردی نهتنها کیفیت هنری را نادیده میگیرد، بلکه اعتبار خود جشن را نیز زیر سؤال میبرد.
وی تأکید کرد که اعتراضش ناظر بر حواشی اقتصادی یا روابط پشتپرده نیست، بلکه دغدغه اصلی، صیانت از جایگاهی است که علی معلم برای جشن حافظ ساخته بود. گبرلو اهدای این جایزه را مصداق «جایزه دادن به یک خطا» دانست؛ خطایی که به گفته او، خود به بازتولید خطاهای بعدی مشروعیت میبخشد.
این منتقد سینما هشدار داد: زمانی که محبوبیت لحظهای، شتابزدگی رسانهای یا سلیقه برگزارکنندگان جای معیارهای حرفهای را میگیرد، جوایز بهجای هدایت جریان فرهنگی، به عاملی برای تضعیف اعتماد مخاطبان و بدنه حرفهای سینما تبدیل میشوند.
گبرلو در پایان با بیان اینکه برنامهها و آثار سطحی که برای مصرف سریع طراحی شدهاند، فاصلهای جدی با معیارهای هنری دارند، تأکید کرد: بدون پایبندی به اصول حرفهای، حتی جشنهایی با سابقه و اعتبار فرهنگی نیز میتوانند وارد چرخهای شوند که در نهایت نظام ارزشگذاری سینمای ایران را تضعیف میکند.
منبع: خبر آنلاین