داستان زندگی جیمز کامرون، خود شبیه به یک فیلمنامه هالیوودی است؛ روایت مردی که از رانندگی کامیون و دستیاری صحنه با حقوق ۱۷۵ دلار در هفته، به جایگاهی رسید که اکنون «پادشاه جهان» لقب گرفته است. اما آنچه کامرون را از سایر فیلمسازان متمایز میکند، تمایل سیریناپذیر او برای قمار کردن بر سر همه چیز است. اولین ریسک بزرگ او در سال ۱۹۸۴ رخ داد؛ زمانی که او ایده «ترمیناتور» را که در تب و هذیان بیماری به ذهنش رسیده بود، تنها در ازای یک دلار به گیل آن هرد (تهیهکننده) فروخت، فقط به این شرط که خودش آن را کارگردانی کند. آن فیلم با بودجهای ناچیز ساخته شد اما ۷۸ میلیون دلار فروخت و مسیر تاریخ اکشن را تغییر داد.
این روحیه ریسکپذیری در پروژه «تایتانیک» به اوج خود رسید. زمانی که بودجه فیلم از ۲۰۰ میلیون دلار فراتر رفت و رسانهها منتظر غرق شدن این کشتی گرانقیمت بودند، کامرون برای نجات فیلم دستمزد ۸ میلیون دلاری کارگردانی و تهیهکنندگی خود را بخشید. او حتی از سهم سود اولیه خود گذشت تا استودیو فاکس پروژه را متوقف نکند. نتیجه؟ فیلم ۱.۸ میلیارد دلار فروخت و استودیو برای جبران، چکی به مبلغ ۱۵۰ میلیون دلار به او داد. جاش مکلگلن، دستیار اول کارگردان، درباره او میگوید: «جیمز همیشه روی لبه آنچه ممکن است کار میکند و سپس آن لبه را به جلو هل میدهد.»
کامرون که اخیراً اعتراف کرده در دهه ۸۰ به دلیل کمالگرایی افراطیاش رفتار تندی داشته و «عوضی» بوده است، معتقد است که نمیتواند کاری را کمتر از حد عالی انجام دهد. او در زمان ساخت فیلم «دروغهای حقیقی» که اولین فیلم با بودجه ۱۰۰ میلیون دلاری بود، گفت: «این یک نفرین است؛ من نمیتوانم فیلم را کمتر از آن چیزی که در ذهنم است بسازم.» این وسواس فکری و ریسکهای مالی، اگرچه فشار روانی زیادی به او و استودیوها وارد کرده، اما در نهایت فرمول برنده او بوده است. مجموع فروش فیلمهای او به نزدیک ۹ میلیارد دلار رسیده است که نشان میدهد در دنیای جیمز کامرون، ریسکهای بزرگ همیشه پاداشهای بزرگتری به همراه دارند.
Forbes