مصاحبه اخیر راسل کرو درباره «گلادیتور ۲»، فراتر از یک نقد ساده سینمایی، پرده از تعهد عمیق و شاید وسواسگونه این بازیگر نسبت به شخصیت ماندگارش، ماکسیموس، برمیدارد. در حالی که فیلم جدید ریدلی اسکات سعی کرد با ایجاد پیوند خونی بین قهرمان جدید داستان (لوسیوس) و قهرمان قدیمی، پلی بین دو نسل بزند، کرو این حرکت را ناشی از عدم درک صحیح نویسندگان از ماهیت «شرافت» در دنیای گلادیتور میداند. او در گفتگو با رسانهها فاش کرد که آنچه ماکسیموس را به قهرمانی برای تمام دورانها تبدیل کرد، شمشیرزنی او نبود، بلکه وفاداری تزلزلناپذیرش به خانوادهای بود که به ناحق از او گرفته شده بودند.
کرو با یادآوری خاطرات ساخت فیلم اول در سال ۱۹۹۹، از «نبردهای روزانه» در صحنه فیلمبرداری سخن گفت. او توضیح داد که استودیو و نویسندگان همواره وسوسه میشدند تا عناصر جنسی یا روابط فرعی را به داستان اضافه کنند تا جذابیت ظاهری فیلم را بالا ببرند، اما او شخصاً در برابر تمام این پیشنهادات ایستادگی کرد. کرو باور دارد که معرفی لوسیوس به عنوان پسر ماکسیموس در «گلادیتور ۲»، دقیقاً همان خط قرمزی است که او ۲۵ سال پیش مانع از عبور از آن شده بود. طبق استدلال کرو، اگر ماکسیموس در حین ازدواجش با لوسیلا (مادر لوسیوس) رابطه داشته و فرزندی از او دارد، پس تمام آن گریهها، نیایشها و رویای قدم زدن در گندمزارها برای رسیدن به همسر و پسر کشتهشدهاش در فیلم اول، دروغی بیش نبوده است.
این بازیگر برنده اسکار معتقد است که سازندگان دنباله جدید، با قربانی کردن منطق روایی و احساسی فیلم اول به نفع ایجاد یک درام خانوادگی سطحی در فیلم دوم، مرتکب اشتباهی استراتژیک شدهاند. او با لحنی کنایهآمیز اشاره کرد که «شما دارید قدرتی که ماکسیموس داشت را از او میگیرید.» این نقد تند نشان میدهد که چرا کرو در تمام مراحل تبلیغاتی و اکران فیلم دوم (که در نوامبر ۲۰۲۴ منتشر شد) سکوت کرده بود و حالا پس از پایان اکران و مشخص شدن واکنشها، تصمیم گرفته است تا از حیثیت کاراکتری که او را به اوج شهرت رساند، دفاع کند. به نظر میرسد برای کرو، ماکسیموس یک نقش تمام شده نیست، بلکه استاندارد و معیاری اخلاقی است که نباید حتی توسط خالقش، ریدلی اسکات، مخدوش میشد.
ComingSoon