انصراف تارون اجرتون از رقابت برای نقش جیمز باند، نگاهی عمیق به فشارهای پنهان و فداکاری‌های عظیمی است که ایفای این نقش نمادین در دوران مدرن بر یک بازیگر تحمیل می‌کند.
باری سنگین‌تر از یک نقش
برای دهه‌ها، ایفای نقش جیمز باند (James Bond) یکی از بزرگ‌ترین افتخارات و یک بلیت طلایی برای هر بازیگری محسوب می‌شد. اما اظهارات اخیر تارون اجرتون (Taron Egerton) نشان می‌دهد که این نقش، یک «نفرین» پنهان نیز با خود به همراه دارد. او با گفتن اینکه این نقش «زندگی شما را می‌بلعد»، به واقعیتی اشاره می‌کند که اغلب نادیده گرفته می‌شود: بازی در نقش ۰۰۷ دیگر تنها یک شغل نیست، بلکه یک تعهد بیش از یک دهه‌ای به یک سبک زندگی خاص است.
از دست دادن آزادی هنری
بازیگر نقش باند باید نه تنها در فیلم، بلکه در زندگی واقعی نیز یک «سفیر برند» باشد؛ فردی با فیزیک بدنی بی‌نقص و شخصیتی خاص که با هویت ۰۰۷ گره خورده است. این فشار مداوم، آزادی عمل یک بازیگر را برای انتخاب نقش‌های متفاوت و متنوع به شدت محدود می‌کند. اجرتون که با بازی در نقش‌های گوناگونی از یک جاسوس شوخ‌طبع در «کینگزمن» (Kingsman) تا یک ستاره راک در «راکت‌من» (Rocketman) موفقیت خود را ثابت کرده، به وضوح برای این آزادی هنری ارزش بیشتری قائل است.
تصمیم او نشان می‌دهد که در هالیوود امروز، برخی بازیگران ترجیح می‌دهند به جای زندانی شدن در یک قفس طلایی، حتی اگر آن قفس متعلق به جیمز باند باشد، مسیر حرفه‌ای متنوع و شخصی‌تری را دنبال کنند.
منبع: The Hollywood Reporter