وقتی لوکیشن فیلمبرداری به یک بیانیه سیاسی تبدیل می‌شود
جنجال پیرامون فیلم «اودیسه» کریستوفر نولان، بار دیگر مسئولیت اخلاقی و سیاسی فیلمسازان بزرگ هالیوود در انتخاب لوکیشن‌هایشان در مناطق مورد مناقشه را به مرکز توجه آورده است.
فراتر از یک پس‌زمینه زیبا
انتخاب یک لوکیشن برای فیلمبرداری، هرگز یک تصمیم صرفاً هنری یا لجستیکی نیست. در دنیای امروز، این انتخاب می‌تواند به یک بیانیه سیاسی قدرتمند تبدیل شود. انتقاد جشنواره فیلم صحرای غربی (FiSahara) از کریستوفر نولان (Christopher Nolan) برای فیلمبرداری «اودیسه» (The Odyssey) در صحرای غربی، نمونه بارز این واقعیت است. از دیدگاه منتقدان، حضور یک پروژه عظیم هالیوودی در یک سرزمین اشغالی، به طور ناخواسته به «عادی‌سازی» آن اشغال کمک می‌کند و واقعیت سیاسی تلخ آن منطقه را در زیر سایه زرق و برق سینما پنهان می‌سازد.
هنر به مثابه ابزار سیاسی
جشنواره FiSahara ادعا می‌کند که مراکش به طور سیستماتیک از ابزار هنر برای اهداف سیاسی خود استفاده می‌کند؛ از جمله با ایجاد یک جشنواره فیلم رقیب و تولید فیلم‌هایی که صحرای غربی را بخشی از خاک مراکش نشان می‌دهند، در حالی که فیلمسازان بومی صحرایی را سرکوب می‌کند. در چنین شرایطی، حضور یک فیلمساز بزرگ مانند نولان، حتی اگر «ناآگاهانه» باشد، می‌تواند به عنوان تأییدی بر این روایت رسمی تلقی شود.
این جنجال نشان می‌دهد که فیلمسازان در عصر ارتباطات جهانی دیگر نمی‌توانند نسبت به پیامدهای سیاسی انتخاب‌های خود بی‌تفاوت باشند. یک لوکیشن هرگز فقط یک لوکیشن نیست؛ بلکه تاریخ، سیاست و مبارزه‌ای است که در آن جریان دارد و هالیوود به طور فزاینده‌ای برای نادیده گرفتن این واقعیت‌ها مورد بازخواست قرار می‌گیرد.
منبع: Deadline