در حالی که جیمز کامرون آماده میشود تا فصل جدیدی از مجموعه فیلمهای «ترمیناتور» را بنویسد، با چالشی غیرمنتظره و فلسفی روبرو شده است: واقعیت از تخیل پیشی گرفته است. کارگردان برنده اسکار در گفتگوهای اخیر خود اعتراف کرده است که نوشتن یک داستان علمی-تخیلی درباره خطرات هوش مصنوعی در سال ۲۰۲۵، بسیار دشوارتر از سال ۱۹۸۴ است، زیرا ما اکنون عملاً در همان دنیای علمی-تخیلی زندگی میکنیم.
کامرون با اشاره به پیشرفتهای سریع و ترسناک هوش مصنوعی در سالهای اخیر توضیح داد: «علمی-تخیلی به ما رسیده و در واقع دارد ما را در خود غرق میکند. ما اکنون در دنیایی زندگی میکنیم که مشکلاتی که قبلاً فقط در کتابها و فیلمها وجود داشتند، حالا واقعی شدهاند.» دغدغه اصلی او این است که چگونه داستانی بنویسد که با سرعت سرسامآور تکنولوژی، در زمان اکران فیلم (که احتمالاً دو یا سه سال آینده خواهد بود) قدیمی و منسوخ به نظر نرسد.
او با فروتنی بیان کرد: «من هرگز نمیتوانم به اندازه سال ۱۹۸۴ پیشگو باشم، چون فکر نمیکنم کسی بداند یک یا دو سال دیگر چه اتفاقی خواهد افتاد. اما حداقل میخواهم با فکر کردن به چند سال جلوتر، خودم و فیلمم را در برابر آینده بیمه کنم (Future-proof).» این وسواس کامرون برای خلق اثری که فراتر از زمان خود باشد، احتمالاً منجر به روایتی خواهد شد که دیگر بر کلیشههای قدیمی «رباتهای قاتل» تکیه ندارد، بلکه به خطرات پنهانتر و پیچیدهتر هوش مصنوعی در تار و پود جامعه مدرن میپردازد. این رویکرد میتواند ترمیناتور جدید را از یک اکشن صرف، به یک تریلر روانشناختی و تکنولوژیک تبدیل کند.
Gizmodo