نقد و بررسی بازی ترون کاتالیست یک پایه محکم اما ناتمام

بازی «ترون: کاتالیست» جدیدترین تلاش برای جان بخشیدن به دنیای فیلم کالت کلاسیک سال ۱۹۸۲ در قالب یک بازی ویدیویی است. این بازی که دنباله‌ای بر «ترون: هویت» (TRON: Identity) محسوب می‌شود، بر خلاف نسخه قبلی خود، بیشتر بر روی اکشن تمرکز دارد. با وجود اینکه «کاتالیست» یک پایه محکم برای آینده بازی‌های «ترون» بنا می‌کند، اما در نهایت محصولی است که ناتمام به نظر می‌رسد.

مبارزاتی درخشان و اعتیادآور

بزرگترین نقطه قوت «ترون: کاتالیست» (TRON: Catalyst) سیستم مبارزات آن است. کنترل شخصیت اصلی، اکسو (Exo)، بسیار روان و رضایت‌بخش است و بازی به تدریج توانایی‌های جدیدی را به بازیکن معرفی می‌کند که باعث می‌شود مبارزات تا انتها تازه باقی بمانند. ارتقاهایی مانند قابلیت کمانه کردن دیسک بین چند دشمن یا دفع کردن دیسک پرتاب‌شده خودتان برای حمله مجدد، به مبارزات عمق استراتژیک می‌بخشد. با اینکه سیستم ارتقا می‌توانست پیچیده‌تر باشد، اما اضافه شدن درخت مهارت سوم به آن کمک کرده است.

داستانی سنگین و مکانیک‌های استفاده‌نشده

با وجود مبارزات جذاب، بازی در بخش‌های دیگر دچار ضعف است. داستان با یک قلاب داستانی جذاب (یک بمب و یک حلقه زمانی مرموز) آغاز می‌شود، اما به سرعت درگیر توضیحات سنگین و خسته‌کننده درباره دنیای بازی می‌شود که ارتباط برقرار کردن با شخصیت‌ها را دشوار می‌کند. مکانیک حلقه زمانی نیز که پتانسیل زیادی برای حل معماهای خلاقانه دارد، بسیار کم‌استفاده باقی مانده و بیشتر شبیه به یک رویداد داستانی خطی است تا یک ابزار واقعی در دست بازیکن. بخش‌های مربوط به موتورسیکلت نوری (Light Cycle) نیز با وجود جذابیت، بسیار محدود هستند.

قضاوتی نهایی پر از ای کاش

در نهایت، «ترون: کاتالیست» حسی از ناتمام بودن را القا می‌کند. زمان بازی کوتاه‌تر از حد انتظار است، سیستم ارتقا در اواسط بازی متوقف می‌شود و وجود باگ‌های آزاردهنده (مانند رد شدن از در قفل شده یا فرو رفتن در زمین) تجربه را خدشه‌دار می‌کند. این بازی رگه‌هایی از یک اثر فوق‌العاده را در خود دارد و یک پایه محکم برای آینده است، اما در وضعیت فعلی، توصیه آن به کسی جز طرفداران سرسخت «ترون» (TRON) دشوار است.