باکس آفیس: جک بلک در The House with a Clock in Its Walls جادو می کند

در هفته‌های بی‌ثبات باکس آفیس سه فیلم تازه اکران دیگر به جدول راه یافتند که از بین آن‌ها The House with a Clock in Its Walls توانست صدرنشینی را از چنگ The Predator بی‌لیاقت در بیاورد.

جدول باکس آفیس این هفته چند مهمان جدید داشت که یکی از آن‌ها، صدرنشینی را از فیلم The Predator گرفت. فیلم فانتزی و تخیلی The House with a Clock in Its Walls که همانند بسیاری از هم سبک‍‌های خود برگرفته از یک کتاب است، با بازی کیت بلانشت و جک بلک اکران شد. The House with a Clock in Its Walls با اقتباس از کتابی با همین عنوان از جان بلیرز در اولین هفته اکرانش فروش 9.26 میلیون دلاری را تجربه کرد و بالاتر از فیلم های The Nun و The Predator یعنی دو پیشتاز هفته‌های گذشته قرار گرفت. باید دید تقابل نقش‌آفرینی کیت بلانشت در این فیلم (که پیش از این نقش فانتزی «هلا» در فیلم Thor: Ragnarok را از او شاهد بودیم)، تا چه اندازه می تواند در مقابل بازی جک بلک برای مخاطب جذاب باشد. چه جک بلک را دوست داشت باشید چه نه، شکی نیست که توانایی‌اش در تیپ‌سازی می‌تواند به موفقیت این فیلم کمک کند.

بعد از ورود چندین فیلم مستند به سینمای هالیوود، این هفته باکس آفیس میزبانی مهمان آشنایی را برعهده داشت که 14 سال پیش برادر بزرگترش پرده‌های سینما را تجربه کرده بود. 14 سال بعد از اکران فیلم Fahrenheit 9/11 و نگاهی که این فیلم به زندگی جورج بوش داشت، این بار مایکل مور سراغ خبرساز‌ترین چهره جهان یعنی دونالد ترامپ رفت و فیلم مستند Fahrenheit 11/9 را با تمرکز روی ریاست جمهوری ترامپ و آمریکای متاثر از این فضا ساخت. این فیلم که سکوی هشتم باکس آفیس را از آن خود کرد، در یک هفته 1.3 میلیون دلار فروخت. اما سوال اینجا است که آیا ماهیت اصلی فیلم برای مخاطب جذابیت دارد یا فقط نام و سابقه مایکل مور توانسته سکوی پرتابی برایش باشد؟ شاید اگر مایکل مور از محبوبیت فیلم‌هایش در ایران خبر داشت، آن‌ها را در گیشه‌ خودمان اکران می‌کرد.

در این هفته رقابت برای رتبه دهم داغ‌تر از صدر جدول بود و در ماراتون پایان هفته دو فیلم Searching و Life Itself برای حضور در جدول تلاش می‌کردند که در نهایت Life Itself توانست جایگاه Searching را تصاحب کند. فیلم Life Itself دومین فیلم دن فوگلمن محسوب می‌شود که پیش از این تجربه نشستن روی صندلی کارگردانی Danny Colins را در کارنامه‌اش داشته است. اما بزرگترین ناکام این هفته فیلم The Sisters Brothers بود. این فیلم نیز اقتباسی از کتاب «برادران سیسترز» نوشته پاتریک دویت است. این کتاب در سال 2011 برنده جایزه ادبی من بوکر شد و از عنوان‌های مهم ادبیات جهان در قرن بیست و یکم به‌شمار می‌رود. اما کارگردان فرانسوی فیلم، ژاک اودیار، که بازیگرانی چون خواکین فنیکس، جیک  جیلنهال و جان سی ریلی را برای به تصویر کشیدن این رمان در اختیار داشت، در گیشه به گرد پای موفقیت کتاب دویت هم نرسید و رتبه 27‌ام، بهترین جایگاهی بود که می‌توانست در هفته اول اکرانش بدست آورد.

آنچه در این مقاله می‌خوانید:

 

باکس آفیس هفته اخیر

پس از نیم‌نگاهی که به فروش فیلم‌های تازه اکران باکس آفیس این هفته داشتیم، اطلاعات و تریلر‌هایشان را با هم مرور خواهیم کرد.

 

---

The House with a Clock in Its Walls

---

پس از این که داستان The House with a Clock in Its Walls آغاز می‌شود، بلافاصله می‌فهمید که قضیه به کجا ختم خواهد شد. روث ماجرای شلوغ و آشفته فیلم را متعادل می‌کند. یکی از ویژگی‌های مثبت بزرگ The House with a Clock in Its Walls تعهد به جلوه‌های بصری طبیعی‌اش است؛ مثلاً همین فیلم را با فیلم ترسناک-خانوادگی دیگر جک بلک یعنی Goosbumps مقایسه کنید؛ فیلم از سکانس‌های CGI اشباع شده بود. البته The House with a Clock in Its Walls هم صحنه‌های CGI کم ندارد، اما روث توانسته آنها را با وحشت طنز فیلم متعادل سازد. وقتی شخصیتی در یک سکانس فیلم از مرگ برمی‌خیزد، به جای جلوه‌های ویژه یک بازیگر واقعی را می‌بینیم که گریم شده و از دهانش خاک سرفه می‌کند. سکانس تأثیر خوبی روی فیلم می‌گذارد و نشان می‌دهد که روث از لحن جدی هراسی ندارد.
صحنه‌های مرموز و خوفناک در فیلم زیاد هستند (سکانس‌هایی از مراسم جادوی سیاه و خون‌ریزی چیز‌هایی هستند که اکثر استودیوها به خاطر مخاطبان جوان‌تر از آن‌ها پرهیز می‌کنند) و روث تکیه زیادی روی آن‌ها دارد. طراحی‌های صحنه از جان هانتمن به طرز قابل قبولی گاتیک هستند و تا حد زیادی حس و حال فیلم‌های The Addams Family و A Series of Unfortunate و حتی Back to the Future را انتقال می‌دهند. فیلم‌برداری سیاه و تاریک راجر استافرز هم با جو مرموز فیلم جور در می‌آید. خلاصه کلام این که The House with a Clock in Its Walls از لحاظ ظاهری زیبا به نظر می‌رسد. اما فیلم‌نامه اریک کریپ بدون تعارف خام و بی‌سروته است. با وجود انرژی کافی در داستان، دیالوگ‌ها تأثیر لازم را نمی‌گذارند و کریپ در اکثر مواقع شتاب‌زده عمل می‌کند. داستان لویس که قصد دارد نظر یکی از بچه‌های مدرسه را به خودش جلب کند هرگز جواب نمی‎دهد و سر زدن روح مادرش گویا به فیلم تحمیل شده است. یک مورد دیگر هم وجود دارد که شاید کمی سلیقه‌ای به نظر برسد: نقش‌آفرینی اون واکارو به جای لویس! اصلاً قصد این را ندارم که به بازیش خرده بگیرم؛ او جوان است و بازیگری هم کار ساده‌ای نیست، اما هستند بازیگران خردسالی که استعدادی مثال‌زدنی دارند. واکارو دیالوگ نمی‌گوید بلکه آن را تف می‌کند. البته در این مورد تنها واکارو مقصر نیست و روث هم باید به چنین مشکلی توجه می‌کرد که متأسفانه از آن غافل ماند.
The House with a Clock in Its Walls به راحتی می‌توانست به عنوان یک اثر کالت شکوفا شود (از آن دسته فیلم‌هایی که تنها با اتمسفرشان مخاطب را جلب می‌کنند.) فیلم یک Hocus Pocus مدرن است، اما من انتظار بیشتر از این را داشتم. تمام مواد لازم برای پخت یک فیلم ترسناک نوجوانانه‌ آماده بود، ولی محصول نهایی خوش‌طعم از آب در نیامد.

 

---

Fahrenheit 11/9

---

بیننده تمامی این موارد را می‌داند، فقط قادر به ترسیم‌شان نبوده و این یکی از قدرت‌های مور است که چشم‌ را به حقایق باز می‌کند. او مدت‌ها قبل از انتخابات، در مقاله‌ای پنج دلیل محکم آورد که ترامپ رئیس جمهور آینده آمریکا خواهد شد و پس از او باز از مشکلات مردم کاسته نمی‌شود. مایکل مور اهل فلینت میشیگان است و از آنجایی که این شهر همیشه با بحران آب روبرو بوده آن را یک نمونه‌ کوچک آماری از آمریکا قلمداد می‌کند و نشان می‌دهد که مشکلات مردم چگونه بازیچه سیاست‌های مختلف می‌شوند. تجربه مشابهی که شهروندان در زمان ریاست جمهوری اوباما هم داشتند و با وعده‌های مختلف فریب خوردند. او در گوشه و کنار فیلمش به مخاطب گوشزد می‌کند: «من که به شما گفته بودم!»  Fahrenheit 11/9 در چنین سکانس‌هایی زیاد گیر می‌کند و بیننده به این فکر می‌افتد که: «من می‌خواستم یک فیلم در مورد انتخابات ببنیم، نه بحران آب!» اما صبور باشید، فیلم در مورد هر دوی آن‌ها است.
برعکس خود مور که آدم صبوری نیست، فیلمش به صبر بالایی نیاز دارد. Fahrenheit 11/9 مثل یک تریلی حمل بار که سر پیچ قیچی می‌شود، مسیرش را تغییر داده و از اثری افسرده کننده‌ به فیلمی روحیه بخش تبدیل می‌شود. در نیمه دوم فیلم شروع کار آلسکاندریا کورتز (نامزد غیربومی آمریکا) را می‌بینیم که پس از ده دوره نامزدی در تابستان امسال به عنوان نماینده کنگره نیویورک انتخاب شد. یا از طرفی دیوید هاگ نشان داده می‌شود، بازمانده حادثه تیراندازی مدرسه پارک‌لند، که به عنوان الهام‌بخش فعالان اجتماعی تشنه تحول‌‍‌ می‌گوید: «آمریکایی که می‌‎خواهم نجات دهم، آمریکایی است که تاکنون وجود نداشته!» این‌ها جملاتی امیدبخش هستند، اما هنگامی که Fahrenheit 11/9 ترسیمش از آمریکای بحران‌‎زده را به پایان می‌رساند، این امید در تصویر کلی، چندان نمایش پررنگی ندارد.

 

---

Life Itself

---

راستش یک سناریوی سرراست‌ می‌توانست Life Itself را به فیلمی قابل قبول تبدیل کند اما روایت پراکنده و جسته گریخته آن را به ورطه نابودی می‌‎کشد. داستان به قرار و مدار ابی و ویل در کالج و ملاقاتی با والدین ویل (جین اسمارت و مندی پتیکینز) فلش‌بک می‌زند و سپس از منهتن به اسپانیا می‌پرد، جایی که آنتونیو باندراس حین خوردن نوشیدنی‌اش داستانی غمگین از گذشته را روایت می‌کند: اتفاقات وحشتناکی که قبلاً رخ داده‌اند (تصادف ماشین، سرطان و …)، اما حس و حالی که به شما منتقل می‌شود چیزی جز تعجب و سردرگمی نیست. پایان‌نامه ابی در کالج نمونه واقعی یک «راوی غیرقابل اعتماد» است. او با هیجان زیاد به ویل توضیح می‌دهد که راوی غیرقابل اعتماد نهایی، خود زندگی است. اما متأسفانه فیلم Life Itself همانند بسیاری از فیلم‌سازان و نویسندگان دیگر جادوی جذاب و هوشندانه غیرقابل اعتماد بودن را درک نکرده و آن را با نگارش بد اشتباه می‌گیرد.

بعد از اکران فیلم‌های جدید، Unbroken: Path to Redemption و Mission: Impossible – Fallout از جدول خارج و دو فیلم The House with a Clock in Its Walls و Fahrenheit 11/9 جایگزین‌شان در باکس آفیس شدند. سقوط آزاد The Predator هم در این هفته نشان از این داشت که چندان به دل تماشاگران هفته قبل ننشست و هیچ‌کس پیشنهاد تماشایش را به دوستش نداد.

در پایان نگاهی به جدول باکس آفیس خواهیم داشت: